Rozdział VI

 Heej :D
Dziękuje wszystkim za miłe komentarze i od razu pragnę przeprosić za tak długą nieobecność. Rozdział nie jest zbyt ciekawy, w planie miałam jeszcze dodanie lekcji ze Swietłaną Bielikow, ale już nie wyrobiłam. Mam nadzieje, że jest w miarę znośny ;)
Rozdział betowała Pearl

Rozdział VI

-- Witajcie drodzy uczniowie – z katedry, za którą zwykle stał Dumbledore przemówiła donośnym głosem Minerwa McGonagall. – teraz, kiedy wszyscy już się najedli i napili chciałabym abyśmy uczcili minutą ciszy wszystkich poległych w czasie bitwy o Hogwart, a także wszystkich którzy zginęli przed oficjalnym rozpoczęciem wojny – powiedziała dość smutnym tonem. Natychmiast wszyscy umilkli i stanęli wyprostowani, chcąc w ten niemy sposób okazać zmarłym kolegom, znajomym, nauczycielom i nieznanym sobie ofiarom wojny należyty szacunek. Po zarządzonej minucie ciszy Minerwa znowu przemówiła – a teraz powitajcie nowych nauczycieli; Transmutacji nauczać będzie profesor Swietłana Bielikow – od stołu wstała wysoka blondynka, na oko trzydziestoletnia, o wydatnych kościach policzkowych i surowym wyglądzie. – a Obrony Przed Czarną Magią profesor Aprilynne Jones – dyrektorka przedstawiła wysoką, opaloną młodą kobietę o jasnobrązowych włosach z grzywką i piwnych oczach. – I jeszcze nowy nauczyciel mugoloznawstwa, profesor Trevor La Ruse* - ten z kolei okazał się być wysokim, starszym mężczyzną, o prawie łysej czaszce, ostrych i cienkich wąsach i małych błękitnych oczach… Tak mógłby wyglądać sam diabeł…

Gdy Draco usłyszał nazwisko La Ruse przetarł oczy i jeszcze raz spojrzał na stół nauczycielski. Ale niestety, jego wuj Trevor wciąż tam siedział i nie był wytworem jego wyobraźni. Jęknął cicho. Będzie miał przechlapane na jego lekcjach…

Wuj La Ruse był krewnym jego ojca. Synem brata babci jego ojca. Nie pojawiał się u nich za często. Najczęściej raz do roku, ewentualnie dwa. A jego wizyty zawsze były dla Dracona męczarnią. Po pierwsze zawsze był sprytniejszy od jego ojca i umiał lepiej się ustawić. A po drugie, za każdym razem jego wizyty zaczynały się od pytań o szkołę, przez narzekanie na jego wyniki w nauce i osiągnięcia, a kończyły się na niezliczonych plotkach i namowach do małego hazardu.

A teraz, gdy Trevor ma zostać jego nauczycielem, zapewne będzie musiał być sto razy lepszy od innych uczniów, co nie będzie łatwe, bo zawsze, absolutnie zawsze był drugi. Przez tą przemądrzałą Granger. Ona od pierwszej klasy wiodła prym w nauce, zbierając same Wybitne. No może z wyjątkiem OPCM i lekcji latania w pierwszej i drugiej klasie. Tylko z tego był lepszy, ale Blaise wspominał, że jest zdeterminowana, by na koniec szkoły uzyskać same Wybitne, więc będzie miał na serio trudno.

-- To tyle jeśli chodzi o zmiany w kręgu nauczycielskim – powiedziała MCGonagall – a teraz chciałabym poruszyć sprawę prefektów. Postanowiliśmy lekko zmienić to stanowisko. Mianowicie utworzyliśmy samorząd szkolny. Będzie się składał z dwójki prefektów naczelnych, których stanowisko obejmą Hermiona Granger i Borys Toronto. Ale w samorządzie będzie także ośmioro pomniejszych prefektów, po dwóch z każdego domu. Nie będą oni mieli takich przywilejów jak prefekci naczelni, ale będą pełnić ważne funkcje. Prefektami Ravenclawu zostaje Luna Lovegood i Kasper Strauss, prefektami Hufflepuffu Justin Finch-Flethely i Sara Brown, Slytherinu Draco Malfoy i Blaise Zabini, a Gryffindoru Harry Potter i Neville Lonbottom. – Draco drgnął na dźwięk swojego nazwiska, wiedział, że zostanie prefektem, ale spodziewał się raczej roli prefekta naczelnego, no ale mówi się trudno. Zresztą skoro ta szlama została drugim prefektem naczelnym to nie było czego żałować – wyznaczone osoby na te stanowiska mają udać się za dwa dni do mojego gabinetu – powiedziała na zakończenie.

                                                                      ***

-- Herm – zawołał Harry po skończonej uczcie – zostałem prefektem – cieszył się. Szatynka wiedziała, że się tego nie spodziewał. W piątej klasie ona i Ron zostali prefektami, bo Harry miał wystarczająco dużo problemów z Voldemortem, ale teraz nareszcie nic nie stało na przeszkodzie, a wręcz wypadało, by Zbawca Świata Magicznego dostał ten przywilej.

 -- Gratuluje, Harry – uśmiechnęła się szeroko. Trochę przeraził ją fakt, że w gronie samorządu prefektów będzie tylko trójka dziewczyn, a aż siedmioro chłopaków, w tym niestety ta wredna, impertynencka, arogancka, egoistyczna, głupia fretka. A fakt, że będzie z nią Harry znacznie ją pocieszał. A także to, że jedną z tych trzech prefektów płci żeńskiej jest Luna, na pewno będzie jej raźniej.

-- A teraz niech prefekci odprowadzą pierwszoroczniaków do ich pokoi wspólnych i dormitoriów – zarządziła McGonagall. Najpierw, zgodnie z zasadą wstała Hermiona i Harry, jako prefekci swoich domów i zwołali nową grupę pierwszorocznych. Gdy wystraszone pierwszaki wreszcie dobrały się w pary powoli ruszyli przez drzwi Wielkiej Sali. Ku irytacji Gryfonki zaraz po wyjściu zrównała się z nimi grupa Ślizgonów, na czele z jak zwykle idącym dumnym krokiem (takim jak modelki na wybiegu, tylko że bardziej męskim :D) Draconem Malfoyem.

-- A to drodzy Ślizgoni, banda tchórzliwym Gryfków, z wielkim Wybrańcem i Królewną Szlamcią na czele – zawołał z fałszywym i cynicznym uśmiechem blondyn. Na to Gryfoni zawyli z oburzenia, a Harry zmrużył groźnie jadeitowe oczy.

-- Zamknij się Malfoy, nie dawaj dzieciom złego przykładu – warknął. Draco zawył ze śmiechu, wysuwając dumnie podbródek do przodu. Ale ku złości blondyna jedna z pierwszorocznych dziewczynek zawołała z przyganą:

-- Nie wolno się tak brzydko wyrażać – oskarżenie skierowane było rzecz jasna w stronę prefekta Slytherinu. Malfoy skrzywił się.

-- Tak, to znaczy jak? – zapytał butnie.

-- Nie mówi się szlama, bo to brzydko tak o kimś mówić – kontynuowała dziewczynka nic sobie nie robiąc z groźnej miny blondyna.

-- Ale ona jest szlamą – wycedził mrużąc groźnie niebieskoszare oczy.

-- Ale kulturalni czarodzieje tak nie mówią – upierała się dziewczynka, teraz już lekko przestraszona miną Dracona i jego głosem i postawą.

-- Sugerujesz coś, ty mała – zaczął z wściekłością, ale w ostatniej chwili opanował się i zamiast obraźliwego zakończenia, powiedział z naganą – nie wiem jakim cudem ty jesteś w Slytherinie – mruknął. Ta mała jędza w dziwny sposób przypominała mu Granger. Podobne włosy, tylko trochę ciemniejsze, podobny nos i kształt oczu, które nie były jednak bursztynowo brązowe, tylko ciemnozielone, ale jej ton głosu i bezczelność były prawie takie same jak tej przemądrzałej dziewuchy. Zresztą wciąż był na nią wściekły. Żadna brudno krwista dziewczyna nie będzie mu insynuować, że jest egocentrykiem. A ta durna Granger jeszcze pozwoliła sobie mu odpyskować! – masz szczęście, że nie chcę odbierać punktów mojemu domowi, bo gdybyś była dajmy na to, z Gryffindoru, już byś straciła 10 punktów – syknął chłopak, a dziewczynka spuściła oczy i zamilkła.

-- Nie powinieneś wykorzystywać swojej pozycji do odbierania punktów ludziom, których nie lubisz – pouczyła go wyniośle Hermiona. Malfoy już nie raz odbierał Gryfonom punkty za różne błahostki. Teraz nie zamierzała ponownie do tego dopuścić, była prefektem wyższym rangą niż Malfoy , a to oznaczało, że miała nad nim pewną władzę.

-- A bo co Granger? – zapytał z wrednym uśmieszkiem – Niestety, nie obchodzi mnie zdanie szlam – dodał nie przestając się irytująco uśmiechać. Hermiona zarumieniła się ze złości. Jednak nie na długo, bo już parę sekund potem naszła ją iście Ślizgońska myśl. Nie zwlekając długo uśmiechnęła się uroczo i powiedziała przesłodzonym tonem:

-- Nie słyszałeś dziewczynki, Malfoy? Kulturalni czarodzieje tak się nie wyrażają, widać, że zasoby twojej kultury i ogłady pozostawiają wiele do życzenia – zakpiła.

-- Jestem arystokratą Granger, kulturę mam we krwi – warknął. Idąc wciąż równo z grupą Gryfonów, nawet nie zauważył, kiedy minął korytarz prowadzący do lochów. Hermiona oczywiście od razu wychwyciła ten fakt, ale postanowiła trochę upokorzyć tą durną fretkę z przerostem ego. W końcu Harry postanowił się zlitować nad Ślizgońskimi dzieciakami. Bo czy to ich wina, że ich prefekt ciągle przegaduje się z prefekt Gryffindoru, tym samym nie zwracając uwagi na to co się dzieje wokół niego i omijając drogę do pokoju wspólnego Slytherinu?

-- Eee, Malfoy – powiedział z lekkim uśmiechem – wiesz, że powinieneś skręcić dwa korytarze wcześniej, aby dojść do lochów? – słysząc to grupka Gryfonków zawyła ze śmiechu, a duma grupy młodych Ślizgonów i Malfoya właśnie odbiła się od dna.

-- Co?! – zająknął się arystokrata, a w jego zimnych oczach na chwilę błysnęło zdziwienie. Nie trwało to jednak zbyt długo, bo po dosłownie ułamku sekundy wrócił do nich wyraz dumy, opanowania i obrzydliwej wręcz ilości pewności siebie. – oczywiście, że wiem – burknął zawracając grupę – chciałem po prostu powkurzać królewnę szlamu – zawołał na odchodnym. A Hermiona i Harry zdusili z trudem wybuch śmiechu.

                                                                         ***

Draco Malfoy był wkurzony. Chociaż to za łagodnie powiedziane, on był mega wkurzony. Najpierw pyskata Granger mówiąca mu, że jest jakimś egoistycznym dupkiem, potem wuj La Ruse jako nauczyciel, następnie Potter obnoszący się swoją pierwszą pozycją prefekta jak jakiś paw, potem ta smarkula przypominająca Granger w pierwszej klasie i tak samo przemądrzała jak ona, mówiąca mu, że nie wolno się tak brzydko wyrażać. W dodatku coś mu się pomieszało i zrobił z siebie kompletnego idiotę przed Granger i przed Potterem gubiąc drogę do dormitoriów Ślizgonów. Do dormitoriów, w których mieszkał od siedmiu lat! A potem jeszcze te durne dzieciaki narzekające, że chce im się spać i są zmęczeni. A jakby tego było mało, to musiał im tłumaczyć zasady, pokazać pokój wspólny i inne bzdety.

-- Hej Smoku, co ty taki wkurzony? – zawołał wesoło Blaise wychodząc z łazienki w długich, luźnych spodniach od piżamy i białym ręczniku narzuconym na wilgotne ramiona.

-- Nie pytaj – westchnął blondyn – powiedzmy, że nie znoszę wprowadzać pierwszoklasistów – jęknął streszczając brunetowi historię o wkurzaniu gryfonów, a potem o zagapieniu się i zgubieniu drogi do lochów. Tak jak się spodziewał Zabini przyjął tą historię ze szczerym śmiechem, a gdy opowiedział mu o tej pyskatej Ślizgonce, która była tak irytująco podobna do Granger to Diabeł prawie turlał się ze śmiechu.

-- Nienawidzę Gryfonów – burknął w końcu wyciągając z kufra luźne spodnie i idąc do łazienki – banda idiotów, którzy myślą, że odwaga i honor to wszystko, a którym brakuje mózgu – powiedział na odchodnym.

-- Serio? – zapytał z uniesionym brwiami Blaise – Czy biorąc pod uwagę choćby Hermionę, możesz powiedzieć, że jest bez mózgu? – zawołał za nim, ale odpowiedziało mu głuche trzaśnięcie drzwi.

                                                                   ***

Hermiona była podekscytowana pierwszym dniem nowego roku szkolnego. Obrała sobie za cel osiągnięcie samych Wybitnych ze wszystkich przedmiotów, łącznie z Wróżbiarstwem, co może nie będzie takie trudne, biorąc pod uwagę fakt, że w poniedziałki i piątki uczył ich Firenzo, a w środę ta stara oszustka Trelawney. No i oczywiście będzie musiała bardziej przyłożyć się do OPCM, bo z tego przedmiotu miała zaledwie Powyżej Oczekiwań.

Dziś pierwszą lekcją były eliksiry ze starym, dobrym profesorem Slughornem. Uśmiechnęła się na myśl, jak Harry opowiadał jej i Ronowi, że Slughorn nie był zbyt chętny do pracy w Hogwarcie, a teraz praktycznie nie wyobraża sobie emerytury. No i oczywiście, eliksiry z nim były o niebo przyjemniejsze niż te ze Snapem.

Właśnie szła z Ginny do Wielkiej Sali na śniadanie. Cieszyła się, że teraz będzie z nią w klasie. Ginny zdała egzamin pozwalający jej na przejście do 7 klasy, co zawdzięczała licznym korepetycjom Hermiony i udziale w bitwie o Hogwart. Śniadanie w zasadzie się już kończyło, a połowa Sali była już pusta. Usiadły obok Harry’ego, Deana, Seamusa i Neville’a gdy nagle usłyszeli znajome hukanie sowy. Nie musieli nawet sprawdzać, po głośnym i gwałtownym łopocie skrzydeł rozpoznali, że to Errol .

-- To od Rona! – zawołał Harry, gdy spojrzał na adres nadawcy. Z niecierpliwością odwinął pergamin i zaczął czytać na głos.

Drogi Harry, Hermiono i Ginny!!!

Jak tam w Hogwarcie? My mamy nawalone w pracy. Ostatnio złapaliśmy czterech zbiegłych śmierciożerców, a teraz staramy się złapać groźnego Rudolfa Lestrange, choć równie dobrze może nie żyć, bo wszelki słuch po nim zaginął.

Ale nie będę wam tu truć o pracy, chociaż Harry, ty szykuj się na ciężką robotę za rok, wiem o czym mówię.

Tęsknie za wami, ale mam nadzieje, że zobaczymy się na święta. A teraz prośba do Harry’ego i bliźniaków, pilnujcie Ginny żeby nie wylądowała w łóżku z Blaisem. Najpierw ślub i dobrze płatna praca, dopiero potem Diabeł może się o nią ubiegać.

Piszcie często, bo umrę tu z nudów

                                                                                            Ron

-- Że niby ja i ten palant Zabini? – warknęła z niedowierzaniem Ginevra sięgając po tosta z serem. Hermiona uśmiechnęła się pod nosem. Według niej to było naprawdę słodkie, nawet Trelawney by odgadła co dzieje się między tą dwójką. Blaisowi naprawdę podobała się Ginny. Widziała to po błysku w jego szmaragdowych oczach, gdy patrzył na Rudą, a i Ginevrze Diabeł nie był obojętny. Wiedziała co kierowało przyjaciółką, że tak usilnie starała się odepchnąć od siebie uczucia do bruneta. Strach i złe doświadczenia. Ginny naprawdę zależało na Harrym, a to uczucie przerodziło się w gorzkie rozczarowanie swoim chłopakiem. Byłą skłonna dać im drugą szansę, a tu nagle chłopak wyskakuje z zerwaniem. Gin próbowała dość nieudolnie ukryć jak bardzo było jej przykro i częściowo jej się udało, ale nie przed Hermioną, która zawsze wykazywała niezwykły talent do odgadywania uczuć innych. Potem wiele krótkich i przelotnych związków z innymi czarodziejami, które zawsze kończyły się dość bolesnym rozstaniem. A na końcu Timothy. Timothy, który prawił jej słodkie komplementy, uśmiechał się zawsze uroczo i zawsze mówił jaka to jest dla niego ważna, jak bardzo mu na niej zależy, komplementujący na każdym kroku Rudą, zawsze chętnie pomagający i odpowiednio kulturalny wobec niej. Timothy który po daniu jej nadziei zdradził  ją z jej koleżanką z pokoju. Dał jej nadzieje, a potem zostawił. To bolało. Bardzo.

-- Rona chyba kompletnie pogrzało – warknęła Weasleyówna kończąc powoli śniadanie. Szatynka niespiesznie kończyła drugą kanapkę, a Seamus nalewał jej w tym czasie ukochane przez nią kakao.

-- Wiecie, że ta cała Jones została opiekunem Gryffindoru? – powiedział znienacka Dean.

-- Ciekawe jak uczy, dzisiaj mamy z nią na trzeciej lekcji transmutacje… - powiedziała Ginny podając Hermionie filiżankę z kakao podaną przez Seamusa.

-- Trochę dziwne. Ma niecałe trzydzieści lat, a już została opiekunką domu – mruknął Neville. W sumie to był prawda. W całej historii Hogwartu nie było zbyt wielu opiekunów domów, którzy mieli poniżej czterdziestu lat. Hermiona była pewna, że mogłaby takich policzyć na palcach jednej ręki. Ta cała Aprilynne Jones musiała być naprawdę dobra, skoro już na pierwszym roku jej nauczania przydzielono jej tak ważną funkcje.

-- Witajcie uczniowie – zawołał wesoło profesor Slughorn otwierając drzwi klasy. Wszyscy powoli zaczęli zajmować ławki – w tym roku, ostatnim dla was postanowiłem trochę wznieść poprzeczkę waszej edukacji. Czekają na was zeszyty ćwiczeń, w których chce widzieć bieżące notatki z lekcji i krótkie rozprawki – jednak jego dziarski ton nie udzielił się uczniom. Słysząc wzmiankę o notatkach jednocześnie jęknęli. Nie uśmiechało im się pisanie prac domowych dla Slughorna, jeszcze rok temu rzadkością było, by zadawał eseje, a teraz proszę. Zeszyty ćwiczeń. Dzisiejszą lekcje zaczniemy od powtórzeń – zakomunikował, gdy wszyscy uczniowie zajęli swoje miejsca. Hermiona usiadła z Ginny w drugiej ławce od nauczyciela, w środkowym rzędzie. Ku ich zdziwieniu i konsternacji ławkę obok nich, tyle, że pod oknem zajęła dwójka dobrze znanych im Ślizgonów. Blaise wesoło uśmiechał się do Hermiony i Ginny, mrugając przy tym zalotnie. Malfoy wywrócił oczami, poirytowany końskimi zalotami kumpla i utkwił stalowe spojrzenie w katedrze Slughorna – Dzisiejszą lekcje poświęcimy na powtórzenie podstawowych informacji. Dlatego za namową profesor Jones postanowiłem zrobić mały test – uczniowie Slytherinu i Gryffindoru głośno jęknęli słysząc słowo test. Tylko Hermiona nie przeraziła się słowami nauczyciela. Wczoraj powtarzała krok po kroku wszystkie najważniejsze wiadomości z całych lat nauki w Hogwarcie, więc rozwiązanie testu nie powinno sprawić jej większego problemu. Jednak tęgi nauczyciel szybko pospieszył z wyjaśnieniami – ale bez obaw, moi drodzy to będzie raczej coś w stylu quizu. Każdemu z was zadam kilka pytań, a będziecie mieć tylko trzy szanse, gdy cztery razy odpowiecie źle odpadacie. Pierwsze trzy miejsca zdobędą punkty dla domu i dodatkowo oceny – uśmiechnął się profesor – A więc zaczynajmy - zawołał wesoło podchodząc do ławki Harry’ego i Neville’a

-- Panie Potter, co to bezoar? – zapytał. Hermiona uśmiechnęła się, słysząc pytanie na poziomie pierwszej klasy, może Gryfonom aż tak źle nie pójdzie.

-- Bezoar to antidotum na większość trucizn. Jest to kamień… – Wybraniec chciał kontynuować swoją wypowiedź, ale Slughorn mu szybko przerwał.

-- Wystarczy, mój drogi, teraz pan Longbottom – staruszek uśmiechnął się pokrzepiająco do Neville’a, który lekko zbladł. Nic dziwnego. Szatyn nigdy nie był mocny z eliksirów, choć i tak radził sobie o niebo lepiej niż gdy uczył ich profesor Snape, który nie żył, a który, dzięki wyznaniu Harry’ego stał się bohaterem, mimo wciąż obecnej nienawiści uczniów. Ale i im brakowało ostrego nauczyciela o wiecznie tłustych włosach – A więc panie Longbottom, ty mi powiesz gdzie możemy znaleźć bezoar.

-- W..Www szkolnym kantorku ??? – wyjąkał niepewnie chłopak źle interpretując pytanie nauczyciela. Na jego słowa cała sala ryknęła śmiechem, Ślizgoni drwiącym, a Gryfoni pełnym sympatii dla Neville’a za jego rozbrajającą odpowiedź. Hermiona tylko się uśmiechnęła, aby nie wprawić kolegi w jeszcze większe zakłopotanie, a ku jej irytacji Malfoy śmiał się szyderczo z biednego Neville’a, a że siedziała blisko jego ławki, to słyszała wszystkie obraźliwe uwagi, jakie blondyn mówił Zabniniemu, pod adresem Gryfona.

-- Przestań o nim tak mówić – szepnęła ostro, gdy Slughorn wyjaśnił chłopakowi, że chodziło mu, o to, gdzie tworzy się bezoar.

-- Nie podsłuchuje się cudzych rozmów, Granger – odszepnął z Malfoyowskim uśmiechem i oczami lekko błyszczącymi rozbawieniem.

-- To było mówić ciszej – syknęła, gdy profesor pytał Pansy – myślisz, że obchodziłoby mnie o czym ty z Blaisem tam sobie plotkujesz? Ale obchodzi mnie, gdy obrażasz mojego przyjaciela!

-- Nie udawaj Granger, chętnie byś podsłuchała o czym my tu rozmawiamy, nawet jeśli nie dotyczyłoby to twojego rozciapanego kumpla Longbottoma – Draco uśmiechnął się pewnie, a kolejna osoba udzieliła poprawnej odpowiedzi nauczycielowi.

-- Chciałbyś Malfoy – odwarknęła cicho, mrużąc bursztynowo brązowe oczy – w przeciwieństwie do ciebie, ja mam trochę kultury i ogłady – uśmiechnęła się do niego, przypominając wczorajsze spięcie między Gryfonami, a Ślizgonami i ową małą dziewczynką, która była na tyle odważna, by przeciwstawić się Malfoyowi.

-- Oczywiście Granger – sarknął Malfoy – jesteś wzorem kultury i ogłady! – jego wzrok sam za siebie mówił jak bardzo uważa Granger za osobę kulturalną. Już miał jeszcze coś dodać, ale niespodziewanie pomiędzy ich stolikami znalazł się profesor Slughorn.

-- Panie Malfoy! Umówi się pan z koleżanką po lekcjach! – zganił chłopaka. Klasa ryknęła salwą śmiechu, najgłośniej śmiał się oczywiście Diabeł, Ginny i Pansy ucieszeni, że nawet Slughorn bierze ich za parę. Tylko Seamus miał naburmuszoną minę. Twarze Draco i Hermiony pokrył ognisty rumieniec, wytrzeszczyli oczy na profesora i jąkając się zaczęli tłumaczyć, że oni nie są parą;

-- Co!!! Nieee, ja i ta Granger fulu – zawołał śŚizgon – my nie jesteśmy parą, my no… tego…

-- My się nie lubimy – wtrąciła czerwona niczym dojrzały pomidor Hermiona – przecież on jest Ślizgonem – wskazała z szeroko otwartymi oczami na chłopaka i wykrzywiła twarz w grymasie obrzydzenia. Malfoy nie był jej dłużny i też wykrzyknął:

-- A przecież ona jest Gryfonką! Ja jej niż znoszę – skrzyżował ręce nie klatce piersiowej niczym małe dziecko, robiąc przy tym odpowiednio obrażoną minę. Slughorn spojrzał na kłócącą się dwójkę pobłażliwie po czym odkaszlnął mówiąc ‘’jasne…’’

-- Tak czy inaczej, pytanie do pana Zabiniego – powiedział z uśmiechem staruszek – pan mi powie, co otrzymam jeśli dodam sproszkowany kieł hipogryfa do wywaru żywej śmierci.

-- Wywar zasklepiający rany cięte na ciele – odpowiedział po kilku sekundach Blaise z pewnym uśmiechem na twarzy. Slughorn spojrzał na wychowanka z uznaniem

-- Brawo, panie Zabini – uśmiechnął się, po czym zwrócił w stronę Dracona – a teraz pan Malfoy, tu już muszę wymyślić coś trudniejszego… Hmm, a więc dobrze, panie Malfoy, charakterystyczne cechy kamienia księżycowego.

-- Jest to bardzo potężny przedmiot magiczny, służy do wielu eliksirów leczniczych, ale ma również swoje zastosowanie w różdżkarstwie i czarnej magii. Może też występować w wielu eliksirach trucicielskich – odpowiedział bez wahania blondyn patrząc pewnie na nauczyciela, a po chwili rzucając wyzywające spojrzenia brązowowłosej Gryfonce. Przyjęła je hardo patrząc mu w oczy i unosząc dumnie podbródek.

-- Jak zwykle świetnie, Draconie - pochwalił go profesor – a teraz panna Weasely, niech pani mi powie, w jakim miesiącu można zerwać kwiat paproci?

-- Eee – wyjąkała niepewnie Ginny – w najkrótszą noc w roku, czyli z nocy 20 na 21 czerwca – zająknęła się Ruda. Nigdy nie była zbyt dobra z eliksirów.

-- Bardzo dobre, a więc teraz panna Granger – powiedział Slughorn, zamyślając się lekko. Wiedział, że Hermiona była jego najlepszą uczennicą i chciał jej zadać trudne pytanie – ale cóż by ci tu zadać, przecież na pewno znasz odpowiedź – pochwalił ją nauczyciel, Hermiona lekko się zarumieniła słysząc tą pochwałę, a Draco prychnął kpiąco. Jego ten stary ślimak nigdy tak nie chwalił… - o już wiem – zawołał uradowany nauczyciel – powiem pani początek receptury, a pani zadaniem będzie odgadnięcie z jakiego eliksiru jest ta receptura. A więc korzonki stokrotek, figi, dżdżownica – zaczął Slughorn, ale Hermiona szybko mu  przerwała.

-- To eliksir skurczający,  panie profesorze – odpowiedziała pewnie. Profesor uśmiechnął się z uznaniem.

-- No, no. Brawo panno Granger, to naprawdę zdumiewające – pochwalił ją. Hermiona uśmiechnęła się do belfra i spojrzała kpiąco na Malfoya.

I tak profesor przepytał wszystkich uczniów. W końcu została tylko czwórka uczniów. Harry, Hermiona, Theodor i Draco. Wkrótce i Theo odpadł, a za nim Harry. Została więc tylko Hermiona i Draco. Żadne z nich nie zamierzało tak łatwo odpaść. Hermiona miała jeszcze trzy szanse na pomyłkę, natomiast Malfoy tylko dwie.

Skończyło się na wygranej Gryfonki. Draco potknął się w pytaniu o czas warzenia eliksiru Świetlikowego. I gdy została mu tylko jedna szansa, Slughorn powiedział:

-- A teraz ostatnie pytanie, ten kto pierwszy się zgłosi wygrywa. – Draco uśmiechnął się przebiegle, wystarczy tylko, że pierwszy się zgłosi, a zdobędzie punkty dla Slytherinu i co ważniejsze W do dziennika. Ale ta Granger mi przeszkodzić – pomyślał z niesmakiem. Nie musiał jednak długo czekać aż jego wspaniały, chytry umysł podsunie mu pewną, jakże szatańską myśl. Granger była chyba mistrzynią w zgłaszaniu się, jej ręka na lekcjach wystrzelała w górę jak z procy z prędkością światła. Więc należało tylko odwrócić jej uwagę. Już chciał rzucić małe zaklęcie łaskoczące, gdy spojrzał na twarz Hermiony.

Jej mina wyrażała taką nadzieje na wygraną, takie zdecydowanie i koncentracje… Takie podniecenie myślą o wygranej, że… najzwyczajniej nie mógł zagrać nie fair.

-- A więc pytanie brzmi - gdzie można znaleźć kamień księżycowy? – Hermiona zawahała się, co Draco przyjął ze zdziwieniem, on sam doskonale znał odpowiedź, jego matka interesowała się kiedyś magią kamieni księżycowych i miała sporą kolekcje biżuterii z tych kamieni. Sam nie wiedział dlaczego się nie zgłosił, to był taki impuls. Czuł, że Diabeł przygląda mu się badawczo  swoimi zielonymi oczami, ale postanowił to zignorować.

Chwilę potem ręka Hermiony wystrzeliła w górę, nareszcie znalazła w swojej głowie odpowiedź na tak banalne pytanie.

-- Tak, panno Granger – powiedział Slughorn.

-- Najczęściej występują na plażach, podczas pełni i nowiu księżyca. – wyrecytowała. Draco przeklął się w myślach. CO TO BYŁO!? CZY ON WŁAŚNIE USTĄPIŁ SZLAMIE?! Aż zagotował się ze złości, za tą chwilę słabości. Co sobie inni pomyślą? Nie, to już się nie może powtórzyć…

-- Brawo panno Granger !- zawołał uradowany profesor – Zdobywa pani 50 punktów dla Gryffindoru i W do dziennika – uśmiechnął się. Potem zwrócił się do blondyna, który siedział z burzą myśli wyprostowany sztywno na krześle. – a pan, panie Malfoy, jako że zdobywa pan drugie miejsce w naszym teście, zdobywa 25 punktów dla Slytherinu i P do dziennika – powiedział patrząc w oczy blondyna. On wiedział. Wiedział, że Draco doskonale zna się na kamieniach księżycowych, więc na pewno wiedział, gdzie można je znaleźć.  A teraz chłopak wyglądał, jakby miał ochotę zabić sam siebie.

* La Ruse po francusku oznacza chytry.