Prolog

Prolog

Wojna zbiera okrutne żniwo. Ból po stracie bliskich, cierpienia i trauma- mimo młodego wieku wielu czarodziejów tego doświadczyło. I mimo wygranej, gdy świętowano zwycięstwo i śmierć Voldemorta wiele czarodziejskich rodzin opłakiwało stratę bliskich. Był sierpień, do powrotu do Hogwartu uczniów dzieliło 3 krótkie dni.
Wielu zadawało sobie pytanie, jak teraz będzie w Hogwarcie? Kto będzie opiekunem gryfonów? Jak McGongall sprawdzi się w roli dyrektora Hogwartu? Jak będzie teraz w szkole?
Stanowisko ministra magii objął Kingsley Shacklebott, od razu zapowiadając, że ten kto walczył w Bitwie o Hogwart może starać się o objęcie posady Aurora bez zdawania owutemów. A chętnych na to było wielu, tak więc pozostawało pytanie ‘’Kto w ogóle wróci do Hogwartu?’’

                                                                         ***

Leciała na miotle. Zawsze się tego bała, tej jednej jedynej rzeczy nie potrafiła nauczyć się z podręczników. A teraz leciała na miotle. Przed jej oczami rozpościerał się cudowny widok; wspaniały zachód słońca, rzucający swój blask na chmury, przybierające dzięki temu różne odcienie, przez jasny błękit po złoto. Tafla wody jeziora również mieniła się wieloma barwami, a na lustrze wody odbijało się słońce. Nagle pomyślała jak też cudownie wyglądałby Hogwart w tym świetle, leciutko odwróciła głowę, próbując dostrzec zamek, ale ku jej zdziwieniu okazało się, że nie siedzi na miotle sama! Zmrużyła oczy, ponieważ słońce ją raziła za bardzo, by mogła dostrzec barwy domu osobnika siedzącego tuż za nią i obejmującego ją ramieniem, gdy dokładnie się przyjrzała… Na Godryka, leciała ze Ślizgonem! Zdziwiona uniosła głowę do góry, bo ów ślizgon był od niej sporo wyższy i patrząc na wprost dostrzegała jedynie zielono srebrny krawat. Spojrzała na twarz na twarz chłopaka skapaną w blasku zachodzącego słońca, nie widziała dokładnie jego twarzy, ale z łatwością mogła dostrzec jego szaroniebieskie oczy otoczone ciemnymi, długimi jak na chłopaka rzęsami. Po chwili przyjrzała mu się uważnie, i o mało nie zachłysnęła się powietrzem!
Blond włosy o charakterystycznym, prawie białym odcieniu, szaro niebieskie oczy, ostry podbródek, ten znany całej szkole bajerancki uśmieszek … Tak, tego ślizgona dobrze znała… Draco Malfoy…
Ze zdziwienia i z gwałtownego obrotu zsunęła się miotły, a pod nią, zamiast gładkiej tafli jeziora znajdowały się ostre, ciemne skały. Krzyknęła przeraźliwie bojąc się upadku, ale nim zdążyła choćby dotknąć skał uchwyciła ją czyjaś silna ręka. Spojrzała zdziwiona do góry patrząc na swego wybawiciela i rozszerzyła oczy ze zdziwienia, widząc, że to Malfoy ją uratował.
A on jak gdyby nigdy nic usadził z powrotem na miotle i objął, a jego pełne usta ułożyły się w czarującym uśmiechu by po chwili wyszeptać ‘’Hermiono’’. Panna Granger przymknęła oczy i mocniej wtuliła się w ślizgona. A Draco ponownie zbliżył usta do jej ucha i…
Zaraz, zaraz od kiedy to Malfoy ma damski głos?- zapytała się jej podświadomość, zmarszczyła brwi, wiedząc, że coś tu nie gra. A chwilę potem Draco znowu powtórzył jej imię, tyle że…
Od kiedy Malfoy wydziera się jak Ginny?!
A wołanie stało się coraz bardziej natarczywe i głośniejsze…
--Hermiono!!! Wstawaj, Herm!!!- wydzierała się rudowłosa osóbka przy łóżku śpiącej wciąż szatynki pogrążonej w raczej fajnym śnie.- Wstawaj Herm! – najmłodsza latorośl Weasleyów nie dawała za wygraną próbując wyrwać ze snu pannę Granger
--G-Ginny?- wymamrotała wreszcie dobudzona Hermiona, podnosząc się do pozycji półsiedzącej i spoglądając na stojący nieopodal zegar, gdy zauważyła którą godzinę wskazują wskazówki ponownie ukryła twarz w poduszce - oszalałaś, dopiero 7:00! A są, jak ci przypominam wakacje! – krzyczała szatynka, na co Ginny serdecznie się zaśmiała
--A ja ci przypomnę, że za godzinę idziemy na Pokątną! A poza tym, to Harry i Ron zaraz tu wpadną,
a uznałam, że nie chciałabyś by usłyszeli co gadasz przez sen- ruda zaśmiewała się najlepsze rzucając Hermionie jej wczoraj przygotowaną sukienkę. Hermiona szybko ją przechwyciła po czym spojrzała zdziwiona na przyjaciółkę
--Że niby co gadałam- przeraziła się. W końcu śnił jej się Malfoy, ich odwieczny wróg, a jakby nie patrzeć, po tym co jej się śniło nie wiadomo co mogła wygadywać. Ginevra nie przejęła się stanem przyjaciółki, tylko złośliwie się uśmiechnęła
--Chyba śnił ci się Malfoy, bo to o nim nawijałaś- zaśmiewała się uśmiechając jak kocica, która właśnie dostała spodeczek słodkiej śmietany i zaraz potem dodała naśladując Hermione- Malfoy co ty robisz w moim śnie?  Draco, to ty? Oh, NIEEE!!! Draco uratowałeś mnie- zaśmiewała się ruda widząc rumieńce na twarzy Hermiony. – to jak? Śnił ci się ten ślizgoński gadzina?- Hermiona w odpowiedzi mruknęła coś pod nosem i poszła szukać kosmetyczki- Herm, to twoje ‘’mhmmn’’ znaczyło tak, czy nie? – Ginny nie zamierzała odpuścić. Policzki Hermiony przybrały barwę dojrzałego pomidora, a ona sama zmieniła się w istną bombę wybuchową!
--Tak! Zadowolona! Śnił mi się ten idiota Malfoy- krzyknęła zirytowana i zniknęła w łazience trzaskając drzwiami.