Miniaturka numer 1

Miniaturka nr I

MINIATURKI NIE MAJĄ NIC WSPÓLNEGO Z WĄTKIEM GŁÓWNYM

Miniaturka obiecana, bezapelacyjnie wygrywał parring Draco i Hermiona, chociaż szczerze liczyłam, że wybierzecie Jamesa i Lily :D lub Narcyzę i Lucjusza :D . Nie jest może idealna, ale to moja pierwsza, więc proszę o wyrozumiałość. Z dedykacją dla wszystkich ludzi, którzy 4 sierpnia obchodzą urodziny.
Betowała Pearl z Dramione - Jar of Hearts



ZGODNIE Z OBIETNICĄ OBIE CZĘŚCI TUTAJ (POŁĄCZONE)
MAM NADZIEJE, ŻE WAM SIĘ SPODOBA. MACIE CO CZYTAĆ WIĘC MYŚLĘ, ŻE I MACIE CO KOMENTOWAĆ :)

Miniaturka nr1

Draco i Hermiona

cz 1.

Nareszcie jej własny dom! Tyle na niego oszczędzała, a miała dość życia w ciasnej kamienicy. W dodatku umiejscowionej w najbardziej tłocznej dzielnicy Londynu, potwornie daleko od Świętego Munga w którym pracowała.

Ten dom był idealny. Dość duży, z powodzeniem dla rodziny i umiejscowiony w pięknej, spokojnej okolicy otoczonej lasami.

Wreszcie wyprowadziła się na swoje…

Kolejnym plusem był duży ogród, cały porośnięty zieloną trawą, a gdzieniegdzie posadzone były niebieskie róże - ulubione kwiaty Hermiony, i kępki fiołków oraz krzaki forsycji. Do domu prowadziła śliczna, kamienna ścieżka przy której rosły różne polne kwiatki. Sam budynek był biały, ładnie otynkowany i dokładnie pomalowany białą farbą. Dach był ciemny, tak samo jak framugi wszystkich okien i futryny drzwi. Przy tylnym wejściu znajdował się niewielki taras, pod balkonem z pierwszego piętra.

Był całkiem duży, z trzema sypialniami, jedną dużą i przestronną kuchnią, wielkim salonem połączonym z jadalnią, a także trzema łazienkami. Najlepsza inwestycja w jej życiu! Weszła dziarskim krokiem do środka. We wszystkich pomieszczeniach było mnóstwo tekturowych pudeł, które kazała zabrać dzień wcześniej do domu z jej starego mieszkania. Powoli zaczęła się rozpakowywać.

                                               ***

Nazajutrz wszystkie meble były już ustawione, co Hermiona zawdzięczała własnej pracowitości i wielkim talencie magicznym. Za pomocą prostego zaklęcia Accio przywołała wszystkie meble z poprzedniego miejsca zamieszkania i za pomocą elementarnego zaklęcia lewitującego poustawiała je na odpowiednich miejscach.

Po południu zadzwoniła Ginny, pytając się byłej Gryfonki, czy nie ma nic przeciwko aby wpadli z Blaisem do jej nowego lokum. Oczywiście Hermiona z radością zapewniła dziewczynę (i Zabiniego usiłującego podsłuchać ich rozmowę), że zawsze są mile widziani w jej domu. W jej domu.., czyż to nie cudownie brzmi?

Ze zdziwieniem przyjęła wieść o tym, że Ginny i Blaise są parą. Owszem, w szkole Zabini często patrzył się na Ginny, ale oboje często się kłócili, a inicjatorem tych zaczepek był najczęściej chłopak. Do skończenia szkoły Gin upierała się, że szczerze nienawidzi Zabiniego… Zawsze to jakieś gorące uczucie… A zaledwie rok po zakończeniu Hogwartu, Hermiona natknęła się na tę dwójkę całujących się namiętnie w rogu Pokątnej. I mimo uprzedzeń innych, ten związek trwa już pięć lat. A Blaise rok temu oświadczył się Ginny i za kilka miesięcy planują wziąć ślub.

Oczywiście cieszyła się ich szczęściem i bardzo lubiła Diabła, ale była bardzo zdziwiona jego zmianą. Bo kto by nie był?

Na wizytę zakochańców (jak w myślach nazywała ich Hermiona) nie trzeba było długo czekać. Nie minęło nawet pięć minut, a z kominka Hermiony wydobył się głuchy huk i po chwili stała przed nią tak dobrze znana jej para. Wysoki, przystojny, czarnowłosy Ślizgon i niziutka, drobna, piękna rudowłosa Gryfonka.

--Hermi! - wykrzyknęła Ginevra (jeszcze) Weasley rzucając się przyjaciółce na szyje. Hermiona odwzajemniła uścisk. Kiedy Ginny wreszcie puściła szatynkę podszedł do niej uśmiechnięty Diabeł.

--Mionuś! - zawołał z uśmiechem obejmując mocno ramiona dziewczyny i unosząc ją nad ziemię - nie no, ładnie się urządziłaś - powiedział z podziwem rozglądając się po salonie.

--No, piękny dom - przytaknęła Ginny - a kiedy my wyprowadzimy się z tego apartamentu do własnego domu? - zapytała się narzeczonego, patrząc mu głęboko w oczy. Hermiona zawsze się czuła nie swojo, podczas takich pokazów czułości, a szczególnie, że w jej życiu uczuciowym nie powodziło się ostatnio najlepiej. Najpierw zerwanie z Ronem, potem z Oliverem Woodem, a pół roku temu z  Theodorem Nottem. Nie była gotowa na nowy związek. Wciąż miała wrażenie, że do nikogo nie pasuje.

--Za tydzień, kochanie - powiedział czule Blaise łapiąc narzeczoną za rękę - wczoraj kupiłem taki jeden dom - zaczął były Ślizgon, ale przerwał mu radosny okrzyk Ginny rzucającej mu się na szyje.

--Naprawdę Blaise!? Kiedy? Gdzie? Dlaczego nic nie mówiłeś!? Daleko stąd!? – wyrzucała z siebie.

-- Uspokój się panno prawie Zabini. Co do twoich pytań to tak, naprawdę! Wynająłem go przedwczoraj. Znajduje się naprzeciwko domu Mionki - Zabini wyszczerzył się do zszokowanej szatynki – a więc nie, nie daleko - Hermiona udała przygnębienie.

--No to koniec mojej prywatności - westchnęła teatralnie.

--A żebyś wiedziała - przytaknął Blaise – oczom Blaisa alias Diabła Zabiniego nie umknie nic! - zawołał kłaniając się niewidzialnej publiczności brunet, na co Hermiona i Ginny tylko wywróciły oczami.

***

Około dwóch godzin później zadzwonił telefon.

--Halo, tu Hermiona Granger - powiedziała szatynka.

--Witaj Herm, tu Alice. Dzwonię ze Świętego Munga, mamy sytuacje kryzysową. Wiem, że nie masz dziś dyżuru, ale przed chwilą trafił tu jeden Auror, zagrożenie życia trzeciego stopnia, poturbowany i wyczerpany zaklęciami – zaczęła Alice. Hermiona szybko jej przerwała wiedząc, że blondynka zaczyna się niebezpiecznie rozgadywać.

--Dobrze, za minutę będę. Alice, zróbcie mu badanie zaklęciem - rozłączyła się i spojrzała na Ginny i Blaisa, przyglądających się jej z uwagą – słuchajcie, dostałam pilne wezwanie ze szpitala, muszę iść, mamy stan krytyczny – powiedziała szybko przywołując fartuch.

--Nie ma sprawy, rozumiemy – powiedziała Ruda wstając z fotela, a Hermiona teleportowała się do Św. Munga.

Gdy Blaise i Ginny byli już w drzwiach zadzwoniła komórka Zabiniego (można to było rozpoznać po charakterystycznym dzwonku; melodii z Gwiezdnych Wojen :p ). Chłopak puścił dłoń Ginny i odebrał. Po chwili znacząco zbladł i wytrzeszczył zielone oczy w geście przerażenia.

--Oczywiście, zaraz będę! – zawołał rozłączając się szybko. Odwrócił się do rudej i powiedział poważnym tonem – Draco miał wypadek, jest w ciężkim stanie w Św. Mungu - Ruda bez słowa złapała ramię bruneta i oboje teleportowali się do szpitala.

                                                             ***

Hermiona biegiem wpadła na izbę przyjęć. Czekała tam na nią Alice Deadwood – pielęgniarka.

-- Jest w okropnym stanie, bardzo krwawił i stracił przez to bardzo dużo krwi. W dodatku ten przebrzydły śmierciożerca rzucił na niego okropne klątwy, nie mogliśmy sobie z nimi poradzić. A co gorsze na dyżurze był tylko jeden lekarz i to w dodatku McMillan – powiedziała szarooka blondynka kręcąc przy tym głową  - spanikował i nie był w stanie mu udzielić większej pomocy. Stracił oddech i przez 10 minut robiliśmy mu resuscytacje krążeniowo-oddechową. Jak tylko odzyskał oddech i krążenie podli mu eliksir usprawniający oddychanie, a ja pobiegłam zadzwonić po ciebie. Gdyby Ernie miał się nim opiekować, biedak na pewno by zmarł - wyliczała Alice, prowadząc szybkim krokiem Hermionę do odpowiedniej Sali.

--A powiesz mi kto jest tym pacjentem – zapytała szatynka. Była ciekawa, który z aurorów dostał samotnie misję pojmania śmierciożercy.

-- Na pewno go znasz, byłyśmy z nim na jednym roku - zaczęła dziewczyna przyspieszając kroku, a Hermionę ogarnął lęk. Czy aby to nie jest Ron i Harry? Ale była Krukonka rozwiała ten lęk mówiąc – to Draco Malfoy…

Hermiona zatrzymała się zszokowana.

Draco Malfoy? Ostatni raz go widziała w czasie Uczty po Bitwie o Hogwart… A ich ostatnie spotkanie było dość dziwne i wciąż nie potrafiła o nim zapomnieć.

W Pokoju Życzeń rozpętała się walka między Harrym, Ronem a Malfoyem i jego gorylami. W końcu Ron i Draco stracili różdżki, a Goyl i Crabbe rzucali praktycznie na oślep zaklęciami. Draco starał się znaleźć swoją różdżkę, która wpadła za wielki stos ksiąg. Podszedł tam, ale w tym czasie zaklęcie podpalające wymierzone w Harrego przez Crabbe’a, odbiło się dzięki tarczy Wybrańca i trafiło w ów stos ksiąg, momentalnie trawiąc wszystkie ogniem. Podbiegła tam by sprawdzić, czy aby Malfoyowi nic się nie stało. Nagle czyjeś silne ręce oplotły jej ramiona i pociągnęły w bok, tym samym ratując ją przed śmiercionośnym, zielonym światłem, które minęło ją ledwie o cal. Spojrzała zdziwiona na swojego wybawcę, którym okazał się Draco Malfoy. Wytrzeszczyła na niego swoje bursztynowo- brązowe oczy. To naturalne że tak zareagowała. Draco Malfoy ratujący jej życie? To jakiś żart…

Blondyn spojrzał na nią, a ona o mało się nie zadławiła powietrzem; w zwykle zimnych oczach Malfoya czaił się… strach. Coś obok nich huknęło, a ona zdała sobie sprawę, że wciąż tkwi w jego ramionach. Nie zdążyła zareagować, bo jakieś zaklęcie trafiło w stos ksiąg, za którym byli schowani. Przestraszona obróciła się sprawdzając, czy nadal są bezpieczni. Gdy rozległ się kolejny, donośny huk Malfoy spojrzał na nią, po czym bez słowa chwycił ją w ramiona i wycisnął na jej ustach szybki, namiętny pocałunek, szepcząc:

- Jak nie teraz, to może już nigdy.

Po chwili oderwał się od niej, patrząc przelotnie, po czym biegiem rzucił się w stronę walczących Ślizgonów i Gryfonów, po drodze odnajdując różdżkę, która w wyniku potężnego wstrząsu wypadła zza stosu ksiąg. A ona sama została jeszcze chwilę w miejscu, zdziwiona tym, że odwzajemniła ten pocałunek…

-- Hermiona, rusz się! – zawołała Alice wyrywając byłą Gryfonkę z zamyślenia. Hermiona otrząsnęła się ze wspomnienia, które nie wiedzieć czemu nie dawało jej spokoju od 4 lat. Po chwili pielęgniarka wprowadziła ją do Sali nr 1, gdzie na łóżku chorych leżał wysoki blondyn o prawie białych włosach. Jego twarz była wykrzywiona w spazmach bólu, którego nadmiar nie wątpliwie doświadczał. Przy nim stał pulchny mężczyzna o kasztanowych włosach, nieudolnie próbując pomóc Aurorowi. Zdecydowanym tonem zawołała:

--Ernie, odsuń się, ja się nim zajmę – magomedyk spojrzał na nią z wyraźną wdzięcznością. Hermionie wystarczył ułamek sekundy, by ocenić stan chorego.

--Alice, przynieś natychmiast eliksir odkażający, anty-trucicielski, ewentualnie bezoar. Poproś też Felicity o bandaże i inne rzeczy potrzebne do opatrywania czarnomagicznych ran. Blondynka szybko kiwnęła głową, po czym zniknęła w drzwiach.-A ty Ernie natychmiast leć po szwy i substrat gojący – zdecydowała szybko. Jednym ruchem przyłożyła mu zimny kompres na czoło, a do ust wlała eliksir usypiający. Po kilku sekundach Malfoy był pod działaniem narkozy. Zaczęła usuwać mniejsze rany, które nie były dziełem czarnomagicznych zaklęć. Zaczęła się walka o życie pacjenta…

                                                            ***

-- Przepraszam – zawołał Blaise za jakąś pielęgniarką – czy może nam pani powiedzieć gdzie leży Draco Malfoy? – zapytał szybko. Pielęgniarka przystanęła – w Sali nr 1 na oddziale Zaklęć Czarnomagicznych. Jest w stanie krytycznym, dr Granger właśnie go ratuje. Mogą państwo poczekać przed salą – powiedziała, po czym szybko zniknęła w jednym z pomieszczeń. Blaise złapał Ginny za rękę i razem pobiegli do wyznaczonego miejsca.

--Nie martw się – szepnęła cicho Ginevra, gładząc Diabła po policzku – on wyzdrowieje, zobaczysz.

--Wiem – powiedział Zabini – ale nie jestem pewny. W końcu ma stan krytyczny, nie wiem nawet jakie ma obrażenia.

--Herm jest doskonałym magomedkiem – zapewniła go Ruda – zrobi wszystko co w jej mocy, by uratować Malfoya.

                                            ***

--Cyziu! – zawołał przestraszonym tonem Lucjusz Malfoy. Przed chwilą dotarł do niego patronus Blaisa, informujący go o ciężkim stanie życia Dracona – nasz syn jest w szpitalu – postanowił na razie nie mówić Narcyzie o jego ciężkim stanie. Blondynka była osobą bardzo wrażliwą i bardzo związaną z synem. Taka wiadomość na pewno by nią wstrząsnęła. Nie mylił się. Narcyza, choć nie znała jeszcze wszystkich wiadomość o stanie Dracona, zakryła sobie usta dłonią, a jej oczy momentalnie wypełniły się łzami. Drżącym krokiem podeszła do męża i złapała się bez słowa jego ramienia tuląc się do niego. Po chwili Lucjusz aportował oboje do Św Munga.

                                                     ***

Hermiona odetchnęła z ulgą. Jak na razie życiu Malfoya nic nie zagrażało. Przez ponad dwie godziny robiła wszystko co w jej mocy, by blondynowi udało się przeżyć. Nie wiedzieć czemu postarała się nawet o to, by po licznych ranach nie została nawet najmniejsza blizna. W tej chwili chłopak spał spokojnie. Otrzymał wiele eliksirów i odpoczynek był mu potrzebny. Niestety, jego stan wciąż był na tyle poważny, że przez minimum 2 tygodnie będzie musiał pozostać w szpitalu.

Odłożyła puste fiolki na wyznaczone miejsce i jeszcze raz na wszelki wypadek zbadała stan Aurora, po czym wyszła złożyć relacje jego rodzinie… Spotkanie z Malfoyami, będzie wesoło, nie ma co – ironizowała wychodząc na korytarz.

Zastała tam rodziców Malfoya, w tym Narcyzę mocno płaczącą - odrobinę się zdziwiła, bo od tej kobiety zwykle biła chłodna elegancja i ignorancja, i Lucjusza z pochmurną miną i jak zwykle chłodną, arystokratyczną postawą. Obok Malfoya seniora zajmowali miejsce Blaise i Ginny. Brunet siedział przygarbiony z twarzą ukrytą w dłoniach. Nie dziwiła mu się. W końcu Malfoy był jego najlepszym przyjacielem od jakiś osiemnastu lat. Odchrząknęła zwracając ich uwagę.

--Dzień dobry – zaczęła, ale przerwała jej szlochająca pani Malfoy.

--Co z nim? Przeżyje? – wyrzucała z siebie z prędkością Złotego Znicza, patrząc na Hermionę dużymi niebieskimi oczami wypełnionymi łzami.

--Zrobiłam wszystko co w mojej mocy i jak na razie państwa synowi nic nie zagraża. Owszem ,nie przeczę, jego stan jest bardzo ciężki i wciąż może istnieć zagrożenie życia – oznajmiła fachowym tonem – ale najgorsze już mamy za sobą. Usunęłam większość ran, które nie powstały na skutek zaklęcia, tak by nie pozostała po nich żadna blizna, a rany, który państwa syn otrzymał przez zaklęcia postaramy się usunąć jak tylko jego organizm będzie na to gotowy. Jeśli chcecie, możecie się z nim zobaczyć, tyle że obecnie pan Malfoy jest pod działaniem eliksiru nasennego, w ten sposób regeneruje siły – otworzyła drzwi szerzej, wpuszczając ich do środka. Narcyza od razu podbiegła do łóżka syna i chwyciła go za rękę. Draco był wyczerpany i blady, a większość jego ciała była obandażowana. Blaise również podszedł do łóżka kumpla, starając się uspokoić Narcyzę, a Lucjusz, ku zdziwieniu Hermiony podszedł prosto do niej…

-- Panno Granger, czy mógłbym zamienić z panią słowo? – zapytał cicho. Hermiona uśmiechnęła się pod nosem Tak, dla niektórych wciąż pozostawała panną Granger, a nie doktor Granger. Wyszła z Lucjuszem na korytarz. Malfoy senior zebrał się w sobie i powiedział – panno Granger, chciałbym pani bardzo podziękować. Zdaję sobie sprawę, z tego, jak ciężki jest stan mojego syna. A pani, nie bacząc na to, co działo się w przeszłości, zapewniła mu fachową opiekę medyczną. To dzięki pani mój syn wciąż żyje – Hermiona już chciała zaprotestować. Przecież każdy lekarz pomógłby Malfoyowi, ale blondyn widząc to ciągnął dalej – niech pani nawet nie próbuje zaprzeczać, znam tego całego McMillana i jestem w stu procentach pewny, że gdyby to on miał udzielić pierwszej pomocy mojemu synowi, Draco z pewnością już by nie żył – brązowowłosa próbowała lekko zaoponować.

-- Ernie jest świetnym lekarzem, po prostu – zająknęła się szukając właściwego określenia – spanikował… - mężczyzna prychnął złowrogo.

-- Oczywiście, a ja jestem premierem mugoli – Hermiona uśmiechnęła się lekko pod nosem. Więc  jednak Malfoy miał cień poczucia humoru – ale naprawdę podziwiam panią i dziękuje. Mimo całego zła, którego musiała pani zaznać przez naszą głupotę, zrobiła pani wszystko by pomóc Draconowi. To bardzo szlachetne z pani strony - powiedział z podziwem. Hermiona wytrzeszczyła na niego brązowe oczy. Czy to wyobraźnia płata jej figle, czy naprawdę Lucjusz Malfoy jej dziękuje?

-- Nie ma o czym mówić, to moja praca – powiedziała, zgrabnie przemilczając fakt, że nie miała dziś tutaj być, ale ku jej zaskoczeniu czarodziej uśmiechnął się.

-- Myśli pani, że nie wiem, że nie ma pani dziś dyżuru? – Hermiona otworzyła usta ze zdziwienia. Czy na Godryka, Malfoyowie zawsze muszą być tak dobrze poinformowani?

-- Naprawdę, to nic takiego – powiedziała rumieniąc się lekko

-- Jest – upierał się blondyn – dlatego chcę pani podziękować i przeprosić za wszystkie przykrości, które spotkały panią z mojej strony. Jestem Malfoyem, rzadko przepraszam i przychodzi mi to z trudem, więc moje przeprosiny nie wyglądają może zbyt… normalnie. Ale ma pani moje słowo, że bardzo żałuje swojego wcześniejszego postępowania. – powiedział arystokrata, a Hermiona nadal spoglądała na niego w zdziwieniu. Lucjusz Malfoy przepraszający ją… I co jeszcze Merlin wymyśli!? – więc jeśli będzie miała pani jakiś problem lub prośbę, proszę śmiało mówić, zrobię wszystko by pani to wynagrodzić – powiedział na pożegnanie wchodząc do pokoju syna. Hermiona odetchnęła z ulgą i poszła do dyżurki napisać sprawozdanie i instrukcje dla pielęgniarek, jak mają opiekować się Draco Malfoyem i jakie leki i eliksiry mają mu podawać.

                                                 ***   

Wróciła do domu o 21:30, zmęczona wyczerpującą akcją ratowniczą. Prawie od razu rzuciła się na łóżko i zasnęła, chcąc zregenerować siły przed jutrzejszym całodziennym dyżurem. Dzisiejsza noc miała być dla Malfoya decydująca. Jeśli eliksiry się przyjęły będzie istniała szansa na jego pełny powrót do zdrowia. Ale póki co, musi sama musi odpocząć. Jutro prawdopodobnie to ona będzie musiała się nim zajmować.

Obudziła się o 6:30, a jej dyżur rozpoczynał się o 7:00. W pośpiechu założyła białą sukienkę a do ręki wzięła magomedyczny uniform. Postanowiła przebrać się w pracy. Włosy związała w luźnego koka. Przeklinała sama siebie, za to, że mimo tak krótkiego czasu marnuje go na ułożenie sobie fryzury. Szybko chwyciła dużą torbę i aportowała się do szpitala.

-- Witaj Cassie – zawołała do wysokiej pielęgniarki w recepcji.

-- Witaj Hermiona – brunetka wesoło jej odmachała.

-- Jakieś zmiany u naszego pacjenta spod jedynki? – zapytała, biorąc od Cassie, byłej Krukonki teczkę z wynikami Dracona.

-- Eliksiry się przyjęły, a niektóre rany złagodziły się i nie zagrażają już tak poważnie jego życiu. Jego szanse na przeżycie dużo się zwiększyły. Odwaliłaś dobrą robotę – pochwaliła Hermionę zielonooka pielęgniarka.

-- E, tam – mruknęła mile połechtana panna Granger – zrobiłby to każdy. Dobra ja lecę – zawołała znikając w drzwiach. Chwilę potem stała już przy pokoju w którym przebywał jej dawny wróg. W pokoju, przy łóżku chłopaka siedziała Narcyza. Gdy szatynka weszła do Sali, pani Malfoy lekko drzemała. Najprawdopodobniej musiała spędzić przy nieprzytomnym blondynie całą noc. Hermiona delikatnie położyła dłoń na jej ramieniu, a kobieta po chwili się ocknęła.

-- Dzień dobry, pani Malfoy – powiedziała cicho – niestety, na czas zabiegu musi pani stąd wyjść. I powinna pani na razie wrócić do domu i trochę odpocząć. Stan pani syna jest dużo lepszy niż wczoraj. Może pani przyjść ponownie wieczorem, być może wtedy będzie przytomny – Narcyza lekko uniosła kąciki ust i powiedziała cicho, heroicznie walcząc ze łzami:

-- Panno Granger? Proszę nie dać mu umrzeć.

-- Zrobię wszystko co w mojej mocy – zapewniła ją dziewczyna. Przymknęła oczy modląc się by jej się udało.

                                                     ***

To były niezwykle trudne 2 godziny. Dwa razy serce Draco przestało bić (a Hermiona upewniła się, że on jednak je ma). Parę razy tracił oddech, jednak po wielu trudach udało jej się ustabilizować jego stan. Teraz przyszedł czas na wybudzenie mężczyzny z narkozy. Podała mu odpowiedni eliksir i usiadła przy łóżku czekając na rezultaty. Już po pięciu minutach Malfoy zaczął się wiercić w łóżku i marszczyć powieki, a po dziesięciu starał się otworzyć oczy. Hermiona szybko sięgnęła po eliksir wzmacniający, gotowa, gdy blondyn otworzy oczy, mu go podać.

W końcu Draco w pełni się obudził, spojrzał trochę nie przytomnie na brązowowłosą.

-- Granger? – zapytał zdziwiony.

-- Tak – powiedziała stając nad nim i podstawiając mu do ust fiolkę z eliksirem.

-- Granger, czy ja umarłem przez tego cholernego Roockwooda i jestem jakimś cudem w niebie? – zapytał cicho, a Hermiona lekko się uśmiechnęła.

 – Nie, a dlaczego tak sądzisz?

-- Bo jest tu strasznie biało – wymamrotał blondyn, a po chwili dodał coś, co prawie zwaliło dr Granger z nóg – a gdy byłem mały, matka zawsze mi mówiła, że w niebie są z nami te osoby na których za życia najbardziej nam zależało – mruknął sennym głosem. Hermiona słysząc to wyznanie znieruchomiała. Najwyraźniej Malfoy był jeszcze otumaniony środkami nasennymi i mówi wszystko niczym po veritaserum! Starała się nie dać poznać po sobie, jakie wrażenie wywarły na niej słowa byłego Ślizgona. Ale w środku, nie wiedzieć czemu zrobiło się jej jakoś cieplej na sercu i cieszyła się, z tego co powiedział Malfoy. Tylko, czy mówił szczerze?

-- Czujesz się na siłach by usiąść? – zapytała rzeczowym tonem.

-- Tak, raczej tak – powiedział blondyn usiłując wstać. Widząc poczynania blondyna Hermiona w kilku szybkich susach znalazła się przy nim. Była wściekła. Jeszcze parę minut temu leżał nieprzytomny, a teraz sam próbuje się podnieść!

-- Malfoy! Głupi jesteś!? Pytałam czy masz siły by usiąść, ale nie możesz tego robić bez niczyjej pomocy! Wciąż jesteś w stanie krytycznym, choć teraz twoje szanse na przeżycie wzrosły. Ale jak będziesz robić takie głupoty to możesz być pewny, że wykitujesz – warknęła podtrzymując chłopaka, który prawie osunął się z bólu na łóżko.

-- Nie sądzę byś rozpaczała z tego powodu – powiedział z wyraźnym trudem. I tu się mylisz – pomyślała dziewczyna, ale zamiast tego syknęła:

-- Obiecałam twojej matce, że zrobię wszystko co w mojej mocy, byś przeżył, więc nie utrudniaj mi tego, Malfoy – blondyn z jej pomocą usiadł i, ku zdziwieniu magomedyczki powiedział słabym głosem.

-- Masz racje, Hermiono… Przepraszam.

-- Dobrze – powiedziała łagodnie pomagając Draconowi pozostać w pozycji siedzącej i jednocześnie podajając mu uwarzone specjalnie przez nią eliksiry – To bardzo duży sukces, Malfoy, że jesteś w stanie siedzieć. To znaczy, że złamania się uleczyły po eliksirze Fracturowym*. Nie wiem czy budzenie cię było najlepszym pomysłem, ale te eliksiry musze ci podać, gdy będziesz przytomny – mówiła dziewczyna, czy raczej, w opinii Draco trajkotała prawie jak Greengrass.          

                                                    ***

-- Draco, po tym eliksirze będziesz lekko otumaniony – powiedziała Hermiona podając mu ostatni eliksir – a i będziesz mówił różne rzeczy, które będą prawdziwe. To skutek uboczny eliksiru, czyli działanie zbliżone do Veritaserum – dodała szybko, nie pewna, czy aby Draco zdecyduje się go wypić.

-- Jak mi pomoże wrócić do pracy, to nie ma o czym mówić, dawaj go – zdecydował blondyn wypijając płyn podstawiony mu przez Hermionę. Skrzywił się, bo był okropnie kwaśny, po czym  prawie od razu poczuł jak się odpręża i ból powoli znika.

Hermiona odetchnęła z ulgą. Teraz stan mężczyzny powinien ulec znacznej poprawie. Już miała zająć się ranami ciętymi na odsłoniętych rękach blondyna, gdy nagle jedna z nich, zadana zaklęciem Sectumspempra zaczęła obficie krwawić. Szatynka wytrzeszczyła oczy w zdziwieniu. Ta rana powinna już nie być zagrożeniem dla Malfoya. Pewnie wdało się jakieś zakażenie. Zareagowała w ułamku sekundy. Chwyciła jeden z samo chłonących wacików i przyłożyła do krwawiącego miejsca, a chwilę potem chwyciła różdżkę.

Do Draco, mimo otumanienia spowodowanego eliksirem dotarł fakt, że z jedną z ran jest coś nie tak i traci niebezpieczną ilość krwi. Nim Hermiona zaczęła mruczeć przeciw zaklęcia powiedział słabym głosem, bojąc się, że za chwilę pożegna się z życiem:

-- Granger, czy mówiłem, że cię kocham i że zawsze mi się podobałaś? – szepnął miękko, chcąc za wszelką cenę utrzymać się przy życiu jeszcze przez chwilkę.

-- Co? – wyjąkała Hermiona. Ale chłopak kontynuował wyznanie.

-- Tak, to prawda. Wiem, że proszę o zbyt wiele, ale czy… Czy… czy ty mi kiedyś wybaczysz, to wszystko? – mówienie sprawiało mu wyraźną trudność – To w jaki sposób maskowałem swoje uczucia wobec ciebie? – Hermiona poczuła w oczach łzy. Już od dłuższego czasu nie reagowała tak na śmierć pacjenta. Owszem było jej smutno, ale nauczyła się ukrywać płacz. Dlaczego Draco Malfoy musiał umrzeć w taki sposób? Pytała się łapiąc go za rękę.

-- O-oczywiście, że wybaczam, Draco – załkała cicho, nie upuszczając różdżki. Blondyn odetchnął z wyraźną ulgą w lekko zaszklonych oczach.

-- Kocham cię – wyszeptał ledwo słyszalnie. Potem była już tylko ciemność…

A tu część druga. Życzę miłego czytania

PS W czasie pisania tej części słuchałam piosenki My heart will go on - Celine Dion

Zachęcam do odsłuchania

Cz 2.

                          „ Bo jak śmierć równie potężna jest miłość.”

Hermiona była zdolnym magomedykiem i mimo, że śmierć kliniczna* Malfoya nią wstrząsnęła, to nie dała się ponieść emocjom i zaczęła szeptać przeciw zaklęcia, które mogły przywrócić blondynowi oznaki życia. Drugą ręką nacisnęła alarm informując personel medyczny o zaniku funkcji życiowych pacjenta.

Po chwili do pokoju teleportowali się pielęgniarze i dwójka sędziwych magomedyków. Pomogli Hermionie rzucać na Draco zaklęcia ochronne.

Po pięciu minutach** udało się odzyskać oddech i tętno. Ale mężczyzna wciąż był nieprzytomny. Zapadł w śpiączkę.

To było najgorsze pięć minut w całym jej życiu. Gdyby nie jej szybka reakcja po tych pięciu minutach zacząłby mu obumierać mózg. Świadomość, że od śmierci dzieliło go tylko kilka minut, a może nawet sekund przytłaczała ją. Poniekąd dlatego, że obiecała Narcyzie, że zrobi wszystko co w jej mocy, by uratować Malfoya. Ale też dlatego, gdyż miała u Dracona dług życia, w końcu gdyby nie on zostałaby trafiona morderczym zaklęciem.

A ona prawie go zabiła…

                                                                    ***

Wszędzie było światło.

Słyszał wszystko, prośby Hermiony by się obudził, łkania matki, prośby i groźby Blaisa, żeby wreszcie otworzył oczy. Słyszał to, ale nie mógł im odpowiedzieć i się ruszyć. To było frustrujące. Tak samo jak fakt, że nie mógł otworzyć oczu i ich nie widział. A zamiast mroku pod zamkniętymi powiekami widział tylko irytujące białe światło i nic poza tym.

Nie wiedział ile już minęło czasu odkąd zapadł w ten dziwny stan wegetacji, ale z każdym dniem robiło się coraz dziwniej. Najpierw okazało się, że dosłownie siedzi w swojej głowie! Nie tak podświadomie, ale naprawdę tam przebywa jako osoba! Jak zwykle nienagannie uczesany, zabójczo przystojny, ubrany w swój ulubiony czarny garnitur.

Tylko było tam trochę nudno, tyle przestrzeni, ale absolutne pustkowie…

Ile czasu mogło minąć?

Jakieś 2, 3 dni?

Nie, raczej więcej…

Codziennie przychodziła do niego Hermiona. Obwiniała się o jego obecny, stan przepraszała go, za to, że tak szybko go wybudziła z narkozy, bo gdyby jeszcze poczekała nic takiego może by się nie stało… Miał ochotę wstać i ją przytulić, taka była załamana i smutna, powiedzieć jej, że to nie jej wina… Ale nie mógł. Po prostu nie mógł

Ale polubił jej wizyty. Bo co prawda nie mógł z nią porozmawiać, ani jej zobaczyć ,za to wciąż ją słyszał. Codziennie opowiadała mu zabawne anegdotki z życia byłych uczniów Hogwartu, czasami nawet opowiadała mu wszystkie przygody z Rudzielcem i Potterem, musiał przyznać, że było to interesujące. A w dodatku codziennie wieczorem przychodziła i czytała mu jakąś z mugolskich książek… Jeszcze nie tak dawno uważałby to za kompletne nudy i wyśmiałby osobę, która usiłowałaby mu czytać na głos, ale teraz tego nie zrobił, poniekąd dlatego, że nie mógł, ale w dużej część dlatego, że podobało mu się jej czytanie. Książki były naprawdę interesujące, szczególnie polubił Sherlocka Holmesa, Hrabiego Monte Christo, Hobbita i Trylogię Władca Pierścieni. A poza tym lubił słuchać jej głosu.

                                                     ***

Minął już cały miesiąc odkąd Malfoy zapadł w śpiączkę. Hermiona od tego czasu okropnie schudła i cierpiała na bezsenność. Mimo, że nie była to jej wina, to nie było dnia, by nie myślała o Draconie. O jego błękitnych oczach, które być może już nigdy się nie otworzą, i ustach, które być może nigdy nie wygną się w uśmiechu. Oddałaby wszystko, byleby się obudził.

Każdego dnia tam zaglądała, razem z Narcyzą, z którą bardzo ociepliła stosunki po tym wypadku. Często przynosiła ze sobą książki i czytała je Ślizgonowi. Prawdopodobnie jego organizm doskonale odbierał co się działo wokół niego, ale z niewiadomych przyczyn mózg i mięśnie nie reagowały.

*

Była środa, 23 grudnia. Podczas gdy wszyscy szykowali się do świąt pewna drobna, młoda kobieta o pięknych kasztanowych lokach nie zważając na śnieżyca szła na piechotę do szpitala Św. Munga. Wiatr dął i utrudniał jej widzenie, a do tego śnieg padał w wielkich ilościach, ale uparcie szła na przód. Mogła się w każdej chwili aportować do szpitala, ale nie zrobiła tego. Nie chciała. Spacer, nawet w taką pogodę pomagał uspokoić jej myśli, a od miesiąca było jej to bardzo potrzebne.

W oddali zobaczyła budynek szpitala. Naciągnęła beżową czapkę mocniej na głowę, aby zimny wiatr nie drażnił jej uszu i skierowała się w stronę szpitala. Od czasu zapadnięcia w śpiączkę Dracona przychodziła tam codziennie i do niego mówiła lub czytała. Wiedziała już jakie książki lubi, gdy czytała Mu Hobbita i Władcę Pierścieni drgnęła mu ręka, tak samo było z Shelrockiem Holmesem, Ben Hurem i książkami fantastycznymi. A jednak się nie budził. Najgorsze było jednak zdanie głównych magomedyków; jeśli nie obudzi się za dwa dni to odłączą go od aparatury podtrzymującej funkcje życiowe blondyna. Płakała i błagała ich by jeszcze poczekali, ale to na nic, nie zmienili zdania.

-- Witaj Herm! – zawołała Alice przyglądając się uważnie Hermionie. Nic dziwnego, szatynka wyraźnie schudła i była nienaturalnie jak na nią blada. – Dobrze się czujesz? Wyglądasz kiepsko – zauważyła delikatnie szarooka blondynka.

-- Nic mi nie jest. – szepnęła zmęczona Hermiona – Czy są jakieś zmiany co do stanu Draco? – zapytała się cicho, ale i tak znała odpowiedź na to pytanie. Od miesiąca była taka sama.

-- Niestety nie – powiedziała szeptem patrząc zmartwionym wzrokiem na Hermionę. Oczy Alice były piękne, miały odcień głębokiej szarości. Przypominały jej oczy Draco, tyle że jego oczy miały jeszcze odcień błękitu. Miał piękne oczy, przypominały niektóre kamienie księżycowe. A mogą się już nigdy nie otworzyć- pomyślała i naraz poczuła jak jej ciepłe, karmelowe tęczówki zapełniają się łzami. – Herm, to nie twoja wina – była Krukonka próbowała uspokoić Hermionę – a on się może jeszcze obudzić – szepnęła miękko. Hermiona przełknęła gorzkie łzy i wyprostowała się. – teraz jest u niego Blaise Zabini, Ginny Weasley i Narcyza Malfoy, jego ojciec był tu z samego rana. A z nim Harry Potter i Pansy Parkinson – oznajmiła wertując kartotekę. Hermiona szybko podziękowała pielęgniarce i udała się na oddział, na którym leżał Draco.

W środku, przy łóżku siedziała blada Narcyza. Już nie emanowała tą dystynkcją i elegancją, jej cera lekko poszarzała, a oczy były zmęczone i zaczerwienione. Do tego sińce pod oczami, które tak przypominały oczy Malfoya. Tak samo błękitne, tyle, że Draco, oprócz tego kobaltowego błękitu miał w oczach stalowe przebłyski. Obok Narcyzy, na środku siedział przygarbiony Blaise. Jego szmaragdowe oczy straciły swój charakterystyczny blask i wesołość. A przy Blaisie siedziała wyraźnie smutna Ginny. Nie odczuwała tak dużej więzi z blondynem, jak choćby Blaise i Narcyza, więc nie była aż tak zrozpaczona jak oni, choć z jej niebieskich oczu spływały powoli łzy.

-- Mówię po raz ostatni Malfoy! – gorączkował się Zabini – Obudź się wreszcie, ty jełopie, albo umrzesz przez tych pojebanych magomedyków, którzy chcą cię odłączyć od tego żelastwa! – wybuchnął w końcu brunet. Hermiona uśmiechnęła się przez łzy. Prawdziwa przyjaźń. Blaise zarywał noce i przesiadywał w szpitalu opowiadając Draco wszystkie ich wspólne przypały, a niedawno jego błagania, by blondyn ‘’przestał się zgrywać i wreszcie się obudził’’ przerodziły się w groźby typu ‘’ ostrzegam cię, Smoku! Jak nie otworzysz oczu za pięć minut, to wywalę cały twój zapas Ognistej’’ lub ‘’ Draco! Wiem, że mnie słyszysz ty wredny aktorzyno! Otwieraj natychmiast te niebieskie gały, albo wyrwę ci jednego z twoich blond kłaków, dodam do eliksiru Wielosokowego, zmienię się w ciebie i pocałuje w twoim imieniu Pottera, albo Rudego!’’ . Jednak nawet te groźby się nie sprawdzały. Mężczyzna wciąż pozostawał w stanie letargu. Na to, że żyje wskazywało jedynie równe unoszenie się jego klatki piersiowej, równomierne bicie jego serca i drgania dłoni, gdy Hermiona mu czytała. Gdyby nie to, Draco Malfoy mógłby zostać uznany za zmarłego.

-- Witaj Hermiono – powiedziała Narcyza uśmiechając się ciepło do szatynki, gdy usłyszała kroki magomedyczki.

-- Dzień dobry, pani Malfoy – powiedziała z wymuszonym uśmiechem. Polubiła Narcyzę, owszem. Ale od około trzydziestu jeden dni nie miała nastroju do uśmiechów. Narcyza wstała, chcąc pomóc Hermionie zdjąć kurtkę i czapkę. Jednak gdy tylko wstała z twardego krzesła zachwiała się i gdyby nie doskonały refleks byłego ścigającego Slytherinu upadłaby z łoskotem na zimna posadzkę. – proszę pani! – powiedziała surowo Hermiona – Obiecała się pani nie przemęczać! Musi pani odpocząć – zdecydowała poważnie magomedyczka sadzając jasnowłosą kobietę z powrotem na krześle.

-- Aale mój syn… – wyjąkała Narcyza.

-- Niech się pani nie martwi, posiedzę tu, a pani tymczasem niech wróci do domu i niech wypocznie przed świętami – powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu. Blaise wstał i pomógł podnieść się z miejsca wyczerpanej Narcyzie, po czym wyprowadził ją powoli i delikatnie z pokoju.

-- Widzisz jak się wszyscy o ciebie martwią? – szepnęła Ginny do  nieruchomego ciała Malfoya – I obiecałeś być naszym drużbą…

-- Gin, ty też nie wyglądasz najlepiej, powiedz, ile tu z Diabłem siedzicie?  - zapytała się ostrożnie, widząc, że Ruda praktycznie usypia na siedząco, a oczy same jej się zamykają.

-- Przyszliśmy wczoraj w nocy – mruknęła półprzytomnie – Blaise kazał mi iść, ale nie mogłam go zostawić… – dodała sennym głosem.

-- Na Godryka, Ginny! – wykrzyknęła Miona – Natychmiast jedźcie do domu i odpocznijcie trochę! Jak Blaise będzie się stawiał to powiedz mu, że to rozkaz magomedyka – zdecydowała podając Rudej jej kurtkę, czapkę, szal i puchate rękawiczki, które Weasleyówna szybko włożyła i do rąk wzięła kurtkę Blaisa i jego zielony szal.

-- Dobrze Herm, – zawołała sennie na odchodnym – wpadniemy jeszcze do Draco wieczorem. – gdy drzwi za Ginny się zamknęły Hermiona westchnęła głęboko i usiadła na krześle Narcyzy, które stało najbliżej twarzy blondyna.

-- Draco, musisz się obudzić – szepnęła wreszcie pozwalając kilku słonym kroplom spłynąć z jej oczu po twarzy. – Proszę cię… obudź się. Jeśli nie obudzisz się pojutrze to umrzesz… A nie możesz umrzeć… Nie w ten sposób – szlochała cicho łapiąc Malfoya za bladą, nieruchomą dłoń. Minęła trochę czasu, może 30 minut, a może godzina, gdy Hermiona wreszcie się uspokoiła. Sięgnęła do brązowej torby i wyciągnęła z niej grubą książkę. – pomyślałam, że ci się spodoba – uśmiechnęła się lekko otwierając książkę na pierwszej stronie – nosi tytuł ‘’Pisane Szkarłatem’’, wydaje się fajne. – powiedziała zaczynając czytać. Powieka blondyna leciutko drgnęła, ale tego już nie zauważyła.

                                                 ***

Było jak zwykle i nie wydawało się, by dzisiejszy dzień przyniósł jakiekolwiek zmiany. Wysłuchiwał się cały dzień chyba, gróźb Blaisa, cichych próśb Ginny i płaczu matki. A nawet rozpoznał głos Pottera i Pansy.

W końcu przyszła ta, która sprawiała, że ta bezczynność i irytujący stan wegetacji stawał się w miarę znośny. Hermiona Granger. Słyszał jak go prosiła, by się obudził. Czuł jak trzymała go za rękę. Widział w myślach jej piękną twarz. Zrobiłby wszystko, byle wyrwać się z tego letargu i ją pocieszyć, by się nie zamartwiała.

Potem zaczęła mu czytać nową książkę. Jak zwykle trafiła świetnie w jego gust. Nawet skończyła mu ją bez żadnej przerwy w czytaniu. Potem jeszcze chwilę opowiadała mu różne historie, jakie przeżyła z przyjaciółmi w Hogwarcie, a także te, które przeżyła sama i nawet Harry i Ron o nich nie wiedzieli zbyt wiele, np. to jak poznała Wiktora Kruma. Gdy skończyła opowiadać włączyła mugolskie radio i włączała różne piosenki, o których w ogóle nie miał pojęcia.

Złapała go ponownie za rękę i zasnęła przy nim…

Był zrozpaczony, z tego co mówiła mu Hermiona jeśli za dwa dni nie wybudzi się ze śpiączki odłączą go od jakiejś aparatury i … zginie.

Miał już dość tej irytującej jasnej przestrzeni, w której przebywał, miał dość tej bezczynności.

Zirytowany zamknął oczy i głęboko odetchnął. Co zawsze robił w takich chwilach…? Szkoda, że nie miał tu pianina, albo chociażby gitary, nawet fletem by nie pogardził. Ale trudno, śpiewać bez muzyki też można… Zaczął na początku nucić cicho melodię, ale zaraz potem głośniej zaśpiewał:

 Every night in my dreams I see you, I feel you,
 That is how I know you go on...
Far, across the distance
 And spaces between us
You have come to show you go on..

Near, far, wherever you are,
 I believe that the heart does go on.
 Once more you open the door
And you're here, in my heart and
My heart will go on and on...

Love can touch us one time
And last for a lifetime And never let go till we're gone...
Love was when I loved you,
One true time I hold to,
In my life we'll always go on...

Near, far, wherever you are
 I believe that the heart does go on
 Once more you open the door
And you're here in my heart and
My heart will go on and on...

You're here, there's nothing I fear
 And I know that my heart will go on.
We'll stay forever this way;
You are safe in my heart and
 My heart will go on and on...

                                                                     Celine Dion

                                                             “ My heart will go on’’

Nagle rozległ się obok niego głos. Tak dobrze mu znany. Przez sześć lat słyszał go dość często, a ok. 10 lat temu był jednym z ostatnich, którzy słyszeli ostatnie słowa tego człowieka.

-- Brawo Draco, – powiedział Dumbledore tym swoim dobrotliwym głosem – nie wiedziałem, że masz taki muzyczny talent – zaklaskał w ręce. Draco obrócił się w stronę byłego dyrektora Hogwartu z wyraźnym szokiem wymalowanym na bladej twarzy.

-- Profesor Dumbledore!? – zawołał zdziwiony, podchodząc do staruszka, jakby nie wierząc, że naprawdę tam jest. Ale Dumbledore nadal tam stał, uśmiechnięty w ten swój tajemniczy sposób, w tej samej srebrzystej szacie i z tą samą białą brodą.

-- Wyglądasz na zdziwionego, mój drogi chłopacze – powiedział profesor z lekkim uśmiechem podchodząc do oniemiałego arystokraty.

-- Wie pan, po naszym ostatnim spotkaniu raczej nie sądziłem, że jeszcze się spotkamy – burknął. –  Nie jest pan na mnie zły? – zapytał w końcu już łagodniejszym tonem – No wie pan, za tamto wtedy… - zająknął się, mając na myśli wydarzenia na najwyższej wieży w Hogwarcie, ostatnie minuty życia Dumbledorea’a

-- Masz na myśli to, czy jestem zły, za to, że wpuściłeś Śmierciożerców do szkoły, że mnie rozbroiłeś, że zostałem wtedy zabity, że nie przeszedłeś na dobrą stronę wtedy, gdy ci o tym mówiłem? – zapytał się beztrosko Dumbledore siadając na małej, drewnianej ławce, która pojawiła się tak samo nagle, jak on sam.

-- Mhm – przytaknął cicho Draco siadając obok profesora.

-- Nie, Draco. Nie jestem zły. – powiedział wciąż z uśmiechem. Draco spojrzał na niego ze zdziwieniem. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał.

-- Ale jak to ?!– wykrztusił w końcu. - Przeze mnie pan nie żyje! Przeze mnie Śmierciożercy wtargnęli do szkoły pełnej niewinnych uczniów. Jest jeszcze wiele złych rzeczy, które działy się tylko i wyłącznie za moją winą, nawet nie dałbym rady wszystkich wymienić!

-- Spokojnie chłopcze, – uśmiechnął się pokrzepiająco staruszek. – wiem dobrze, że wtedy na wieży rozbroiłeś mnie dlatego, że musiałeś. Ty nie jesteś zły, Draco. Nie jesteś mordercą i nie powinieneś się obwiniać o moją śmierć. – powiedział poważniejszym już tonem.

-- Skąd pan wie, że się o nią obwiniam? – zapytał blondyn patrząc w jasnoniebieskie oczy Dumbledore’a.

-- Oh mój drogi, zawsze potrafiłem rozszyfrować ludzkie emocje i charaktery. A teraz przebywam w takim miejscu, gdzie po prostu wiem wszystko co się dzieje wokół was, znam emocje wszystkich, jestem lepiej poinformowany o różnych sprawach niż wy sami.

-- Czyli jednak jest życie po życiu. – mruknął Malfoy. Słysząc jego słowa Albus roześmiał się i powiedział uśmiechnięty tym swoim zagadkowym uśmiechem.

-- Oczywiście, że jest, Draco. Gdyby było inaczej, jakim cudem bym tu z tobą siedział i z tobą rozmawiał? – zapytał się dyrektor. Draco spojrzał na niego zdziwiony taką odpowiedzią

-- Czyli, że to wszystko nie dzieje się tylko w mojej głowie? – upewnił się zszokowany mężczyzna

-- Owszem dzieje się. – przyznał – Ale, mój drogi, skąd wobec tego wniosek, że też nie dzieje się naprawdę? – uśmiechnął się, po czym spojrzał w jasną przestrzeń lekko zamyślony.

-- To w końcu to wszystko to wymysł mojej wyobraźni, czy pan naprawdę jest tu ze mną?! – zirytował się Malfoy wiercąc się na ławce.

-- Obie odpowiedzi są poprawne. – odparł z uśmiechem były dyrektor. Draco skrzywił się. Dlaczego Dumbledore zawsze musi być taki tajemniczy? Poprawka, tak wkurzająco tajemniczy.

-- A wracając do poprzedniego wątku, jak pan nie może być na mnie zły? Jestem przecież byłym śmierciożercą – powiedział markotnie. Dumbledore spojrzał na niego uważnie. Wiedział, że dziecko wychowywane przez ojca pracoholika, mającego surowe poglądy na temat czystości krwi i matkę, kochającą, ale nie śmiejącą się przeciwstawić woli męża, nie będzie wesołe i beztroskie jak inne dzieci. Ale Draco pozytywnie go zaskoczył. Chociaż w czasach szkolnych nie mógł tego powiedzieć. Owszem, dostrzegał pozytywne cechy chłopaka, które blondyn tak usilnie i starannie starał się ukryć pod maską arogancji, zepsucia i kompletnego wyzucia z emocji. Już od pierwszej klasy starał się zaszkodzić Harry’emu Potterowi, Ronowi Weasleyowi i Hermionie Granger jak tylko umiał. A wszystko z powodu głęboko ukrywanych emocji. Doskonale pamiętał Dracona w trzeciej klasie, tuż po epickim ciosie prosto w arystokratyczny nos Dracona Malfoya, kiedy to chyba po raz pierwszy się odrobinę uspokoił. Już nie wyzywał panny Granger (co dla wielu było pewnie zaskoczeniem) tylko badawczo się jej przyglądał, czego nie umiał dokładnie zamaskować. Wtedy po raz pierwszy Dumbledore utwierdził się w swoim przekonaniu, iż ta dwójka wrogów w przyszłości się w sobie zakocha. Nawet założył się o to z Minerwą McGonagall, szkoda tylko, że już nie będzie miał okazji odebrać swojej wygranej… No, przynajmniej nie w tym życiu…

-- Draco, Draco – powiedział kręcąc głową profesor.  –Nie jesteś wcale złym człowiekiem. Jesteś dobrym człowiekiem, któremu przydarzyło się wiele złych rzeczy. Pewien bardzo mądry człowiek, z którym jesteś spokrewniony powiedział kiedyś; ‘’ Poza tym świat wcale nie dzieli się na dobrych ludzi i śmierciożerców, bo wszyscy mamy w sobie tyle samo dobra co zła. Tylko od nas zależy, jaką drogą pójdziemy. Taka jest nasza natura.’’ – uśmiechnął się pokrzepiająco do młodego Malfoya

-- No to ja wybrałem złą drogę… – burknął pochmurnie Draco.

-- Na początku owszem, ale teraz jesteś Aurorem, Draconie, walczysz ze złem! Ważne jest to, że miałeś siłę się przeciwstawić złu – przekonywał Dumbledore

-- No dobra, panie profesorze, może nie jestem taki na wskroś zły, ale na pewno nie jestem też aniołkiem. – na usta blondyna znów wpłynął ten cwany uśmieszek.  – Niech pan lepiej mi powie jak mogę stąd wyjść i się obudzić - powiedział, a Dumbledore obdarzył byłego Ślizgona dobrodusznym i lekko pobłażliwym spojrzeniem znad okularów

-- A skąd mam wiedzieć, chłopcze? – zaśmiał się – Jesteśmy w twojej podświadomości, nie w mojej. Ja jestem tu po to by pomóc ci odnaleźć właściwą odpowiedź, ale sam musisz na nią wpaść. – Draco lekko się zirytował.

-- No wie pan co!? – oburzył się – Z tego co mówiła Gra… Hermiona jeśli za dwa dni się nie obudzę to umrę, proszę pana, UMRĘ – wymachiwał rękami, chcąc nadać swojej wypowiedzi dramatyczny nastrój, ale ku konsternacji Dracona Dumbledore tylko się roześmiał.

-- Rozumiem cię Draco, doskonale cię rozumiem. Dlatego tu jestem – staruszek klasnął w dłonie uśmiechając się wesoło do blondyna. – Moim zadaniem jest uświadomienie ci właściwej drogi, chłopcze, a odpowiedzi poszukamy  twoich wspomnieniach, które, nawiasem mówiąc, pozwoliłem sobie przejrzeć i wybrać te najistotniejsze – jasnoniebieskie oczy Dumbledore’a błyszczały wesoło, jakby w ten sposób chciał dodać Malfoyowi odwagi.

-- Wie pan, – zaczął lekko skrzywiony dziedzic Malfoyów – nie czuje się pewnie wiedząc, że grzebał mi pan w moich PRYWATNYCH wspomnieniach…

-- Ależ spokojnie Draco – Dumbledore ewidentnie był rozbawiony zachowaniem młodego Malfoya – przecież ja i tak nie żyje. – Draco pokiwał głową, ale za chwilę dodał podejrzliwie

-- Ale ma pan o nich nie opowiadać tym tam w górze… - powiedział mrużąc błękitno szare tęczówki.

-- Dobrze, Draco, tajemnica zawodowa. – odparł rozbawiony Dumbledore. Nagle, dosłownie znikąd przed nimi pojawiła się srebrzysta waza, napełniona błękitno srebrna cieczą. – Gotowy? – zapytał profesor zacierając dłonie w oczekiwaniu.

-- Szczerze…? – spytał niepewnie młody Malfoy – To chyba raczej jeszcze nie… - zaczął, ale były dyrektor Hogwartu nie czekając na jego odpowiedź mocno pchnął go do myślodsiewni.

                                                      ***

-- Poznajesz to miejsce? – zapytał Dumbledore. Draco rozejrzał się po miejscu, gdzie wylądowali. Białoszary pałac, w stylu neogotyckim, pokaźny rozmiar rezydencji, wspaniały ogród, białe pawie przechadzające się majestatycznie po posiadłości. Od razu rozpoznał to miejsce. Malfoy Manor.

-- Oczywiście – wydusił. Nigdy specjalnie nie przepadał za tym miejscem. A to uczucie wzmogło się po wojnie. Ale w tym momencie zrozumiał, że to nie jest Malfoy Manor sprzed 4-5 lat. Pałac wyglądał tak samo jak za czasów jego dzieciństwa. Dumbledore, jakby czytając w jego myślach powiedział

-- Owszem, jesteśmy w Malfoy Manor , ale w dość dawnej przeszłości. Narcyza ma tu 29 lat, Lucjusz 30. A ty jesteś pięcioletnim chłopcem – oznajmił profesor kiwając na Draco głową, dając mu znak, aby weszli do środka pałacu.

Narcyza, piękna, młoda, jasnowłosa kobieta o kobaltowo błękitnych oczach siedziała w przestronnym, bogato urządzonym salonie, na białej sofie, na jej kolanach siedział mały, uroczy blond włosy urwis. Narcyza, przytulała lekko chłopczyka i czytała mu książkę, mały Draco słuchał jej uważnie, chłonąc każde słowo padające z jej karminowych ust.

-- Choć Śmierć szukała trzeciego brata przez wiele lat, nigdzie nie mogła go znaleźć. Dopiero kiedy był w bardzo podeszłym wieku, zdjął z siebie Pelerynę-Niewidkę i dał ją swojemu synowi. A wówczas pozdrowił Śmierć jak starego przyjaciela i poszedł za nią z ochotą, i razem, jako równi sobie, odeszli z tego świata.- zakończyła opowieść młoda pani Malfoy zamykając opasłe tomiszcze. Chłopiec westchnął i wtulił się w szczupłe ramiona matki. Widząc to kobieta się roześmiała serdecznie

-- Chyba nie boisz się tej bajki, co? – zapytała z uśmiechem łaskocząc syna po żebrach. Chłopiec roześmiał się i pokręcił przecząco głową.

-- Mamo? – zapytał w końcu blondynek patrząc wręcz z uwielbieniem na Narcyzę – A ty jakie byś chciała mieć Insygnium Śmierci? – popatrzył na nią wyczekująco. Kobieta zagryzła wargi, zawsze tak robiła gdy była zamyślona. Po chwili uśmiechnęła się szeroko do ukochanego syna.

-- Oczywiście Pelerynę Niewidkę! – chłopiec słysząc to zaśmiał.

-- Ja też! – zawołał wesoło klaszcząc w drobne dłonie – A tata pewnie by chciał Czarną Różdżkę – powiedział w zamyśleniu. Cyzia westchnęła i lekko się uśmiechnęła. Lucjusz dużo czasu spędzał w pracy, a nierzadko wychodził gdzieś w interesach. I mimo, że był wspaniałym i kochającym mężem to mało czasu spędzał z pierworodnym synem. A ona robiła wszystko, by Draco tego nie odczuł, gotowa była spełnić każdą jego zachciankę. A fundusze rodziny spokojnie na to pozwalały.

-- Chyba tak… – przyznała Draconowi. – Ale wiesz, Czarna Różdżka to bardzo potężna i niebezpieczna różdżka… - pouczyła go. Chłopiec kiwnął głową.

-- Wiem! Bo wszyscy by chcieli mnie zabić gdybym miał Czarną Różdżkę, bo chcieli by mi ją zabrać. – powiedział poważnym tonem. A chwilę później oboje usłyszeli trzask otwieranych drzwi i w salonie pojawił się nieprzeciętnie wysoki, młody mężczyzna, o stalowoszarych oczach i długich, prawie białych włosach.

-- Cześć Cyziu, witaj Draco! – powiedział z czułym uśmiechem biorąc małego brzdąca na ręce i całując czule żonę w usta. – Co tam, mój mały? – zapytał się podrzucając kilkakrotnie roześmianego syna w powietrzu.

-- Mama przeczytała mi Legendę o Trzech Braciach – oznajmił patrząc dużymi, błękitno szarymi oczami na ojca. Lucjusz uśmiechnął się po Malfoyowsku i postawił Draco na ziemi

-- To świetnie, a o czym mówi nam ta opowieść? Jakie wartości przesyła? – zapytał poważnie. Malfoy Senior od najmłodszych lat Dracona dbał, by ten osiągnął jak najwięcej i był inteligentny
-- Mówi nam o tym, że potęga i panowanie nad innymi nie jest zbyt dobre i zawsze źle się kończy. I mówi nam, że ludzie, nawet czarodzieje, nie powinni mieszać się w sprawy śmierci, która jest nieokiełznanym ciągiem. Nie można nad nią zapanować, ani jej pokonać, ani ją upokorzyć, bo ona zawsze nas znajdzie, nie ważne co zrobimy by tego uniknąć. Ten najmłodszy brat wiedział, że urąganie Śmierci i kuszenie jej – poprzez dokonywanie czynów przemocy, jak pierwszy brat, albo poprzez uleganie mamidłom mrocznej sztuki nekromancji, jak drugi brat – jest zmaganiem się z przebiegłym przeciwnikiem, który nie może przegrać. I dlatego chciał móc odejść w ukryciu od Śmierci nie czyniąc szans na szybkie, ponowne spotkanie.

-- No brawo synu – powiedział z prawie uznaniem Lucjusz. Narcyza ucieszyła się wyraźnie, że jej mąż okazał tak dużo (jak na niego, oczywiście) zainteresowania synowi. Wiedziała, że Lucjusz po prostu taki był. Wychował się w takich, a nie innych warunkach i po prostu nie potrafił okazywać wylewnych uczuć synowi, co nie znaczyło, że go nie kochał. Kochał, i to bardzo, wiedziała to. – Chociaż powinieneś uwzględnić jeszcze parę argumentów cytując poszczególne fragmenty… - dodał po chwili, a małemu blondynkowi zrzedła mina.

-- Dobrze tato. – przytaknął ochoczo malec. Widać było gołym okiem, że uważa ojca za ideał  i wzór.

-- A teraz dobra wiadomość! – zawołał radośnie Lucjusz obejmując ramieniem Narcyzę – Dostałem awans i… nasze dochody firmy w Moskwie wzrosły o 50% ! – entuzjazmem męża natychmiast zaraziła się Narcyza piszcząc i przytulając blondyna. Lucjusz uśmiechnął się i zwrócił do syna

-- A więc Draco, kiedyś przejmiesz nasze interesy i firmy, więc od jutra zaczynasz naukę języka rosyjskiego! A tak w ogóle, to Arthurowi Weasleyowi urodziło się kolejne dziecko… Kolejny syn – mruknął z grymasem.

Draco Malfoy obserwował całą scenę w milczeniu. Zastanawiał się, dlaczego akurat, to wspomnienie mu pokazano.

-- Jeszcze wtedy Lucjusz Malfoy nie spędzał tak wiele czasu w pracy i rodzina była dla niego najważniejsza – Draco zesztywniał, kompletnie zapomniał o obecności Dumbledore’a.

-- Tak, choć ja mało co z tego pamiętam. – przyznał obserwując, jak Lucjusz wchodzi do jadalni, a Narcyza małą wersje jego.

-- A potem, zaczął pracować z Yaxleyem, Macnairem i Roockwoodem… - powiedział cicho profesor.

-- I wtedy zaczął się zmieniać… Najpierw jakieś tajne spotkania byłych Śmierciożerców, potem nielegalne zarobki i różne przedmioty czarno magiczne. – powiedział z przekąsem Draco.

-- Tak, a po powrocie Voldemorta jakieś siedem lat temu było jeszcze gorzej…

-- Tak, ojciec na początku stał się prawie prawą ręką Voldemorta. Zawsze jakoś wywyższany, zwykle dostawał najważniejsze misje, aż do czasu, gdy zawalił misję przechwycenia przepowiedni. Wtedy Voldemort się wściekł, nawet nie pomyślał by pomóc swoim poplecznikom, zostawił ich na pastwę Aurorów. Matka zawsze była przeciwna Voldemortowi i nie raz się o to kłóciła z ojcem, on zaczął zdawać sobie sprawę z jej racji dopiero po osadzeniu w Azkabanie. Wtedy byłem wściekły, wiedziałem, że robił wiele złych rzeczy, ale nie sądziłem by zasługiwał na Azkaban i Dementorów. – powiedział cicho Malfoy patrząc w dal.

-- Masz racje, Draco. Uczyłem twojego ojca, był bardzo zdolnym uczniem, choć niewątpliwie leniwym. Jego wadami była arogancja, niechęć do mugoli i czarodziejów pochodzących z rodzin mugolskich.

-- To jego nieliczne wady… - mruknął Draco z lekkim uśmiechem

--  Dobrze Draco, ale nie jesteśmy tu by skupiać się na wadach twojego ojca – Dumbledore się uśmiechnął  - Pozwól, że zmienimy odrobinę scenerię. – powiedział Dumbledore zamykając oczy.  Nagle wszystko wokół nich zawirowało, blondynowi zakręciło się w głowie i sam zamknął oczy. W końcu, gdy poczuł, że wszystko znów jest w normie otworzył je. Znów znajdowali się w Malfoy Manor, ale tym razem była zima, za oknem szalała zamieć śnieżna. W pałacu wszystkie światła były zgaszone, z wyjątkiem pokoju na trzecim piętrze, pokoju Dracona. Dumbledore ruszył w stronę Malfoy Manor, a potem skierowali się do komnaty małego Malfoya.

W pokoju, na wielkim, zielonym łóżku leżał Draco, miał jakieś siedem lat, obok niego siedziała Narcyza. Miała rozpuszczone, platynowe włosy i szmaragdowy szlafrok. Tuliła do siebie wyraźnie smutnego syna.

-- Kochanie, wiesz, że tatuś chciał być z nami w Wigilię, ale… coś mu wypadło – szeptała cicho Narcyza. A chłopiec był wyraźnie …wściekły  Draco doskonale pamiętał, mimo upływu lat, kiedy to było. Nigdy nie znał zwykłej świątecznej atmosfery, ale zwykle we trójkę siadali do wigilijnej wieczerze, czasem dołączał do nich wuj Trevor, czasem profesor Snape. Teraz tego nie znosił, tej sztywnej atmosfery, ale będąc dzieckiem często tęsknił do zwykłej, rodzinnej atmosfery. Tego dnia, jak zwykle liczył na obecność ojca i na prezenty, choć bardziej liczył na to pierwsze. A wtedy koledzy- Śmierciożercy ojca wyciągnęli go na mały wypad i na zebranie. Wrócił po północy cały w…

Nagle drzwi wejściowe głośno trzasnęły, tak, że nawet na trzecim piętrze to usłyszeli. Choć, co się dziwić, w takim pałacu dźwięki dobrze się rozchodzą.

-- Narcyzo, możesz tu przyjść? – dobiegł ich wyczerpany głos Lucjusza. Narcyza zgrabnie zeskoczyła z łóżka syna i prawie biegiem ruszyła w stronę drzwi. Draco, mimo wyraźnego gniewu na ojca również podniósł się z pościeli i już chciał pójść razem z matką, ale blondynka odwróciła się i kazała mu wrócić do łóżka. Posłusznie położył się z powrotem w satynowej pościeli, ale gdy tylko za Narcyzą zamknęły się drzwi na palcach wyszedł z pokoju. Lucjusz siedział w fotelu w dużym pokoju na końcu korytarza. Draco nie widział dokładnie jego twarzy, bo światło pomieszczeniu dawał jedynie nikły blask kilku świec. Przed Lucjuszem stała Narcyza, podawała mu jakiś eliksir.

-- Wstrętni, obrzydliwi mugole! – warczał zmęczonym głosem wściekły Malfoy Senior.   

-- Jak mogłeś to zrobić – szeptała wyraźnie zdruzgotana Narcyza

-- Nie miałem wyboru! – prawie krzyknął Lucjusz – Gdybym tego nie zrobił to mnie by zabili!

-- Ale nie mogłeś na nich jakoś wpłynąć…?  - zapytała się cicho Narcyza

-- Nie mogłem, zresztą to tylko brudni mugole! Nie mów nawet, że ci ich szkoda! – burknął mąż blondynki. Potem się obrócił w stronę drzwi, a blask świec rzucił światło na jego twarz. Nie było szans, by mógł ujrzeć podsłuchującego i obserwującego ich przez szparę w drzwiach Dracona. Ale młody blondyn mógł doskonale ujrzeć jego twarz. Chłopiec musiał się bardzo wysilić by nie krzyknąć ze strachu. Bowiem na bladej twarzy ojca i ogólnie na jego szatach, dłoniach widniała… krew. Wtedy zrozumiał, że jego ojciec… zamordował mugoli.

-- Faktycznie to było przerażające, szczególnie dla tak małego chłopca. – powiedział Dumbledore. Słysząc jego głos Malfoy mimowolnie się wzdrygnął, pochłonięty obserwacją najgłębiej skrywanych odczuć, które mu wtedy towarzyszyły kompletnie zapomniał o obecność byłego dyrektora.

-- Ciekawe jakby pan się zachował, gdyby pan dowiedział się, że pana ojciec z koleżkami z zimną krwią zamordował jakiś mugoli. Owszem, nienawidził ich, ale nie wiedziałem przedtem, że był zdolny do czegoś takiego… - lekko podniósł głos patrząc na splamioną krwią szatę Lucjusza, którą zdjęła mu Cyza.

-- Wtedy zacząłeś się chować pod maską arogancji i obojętności… - bardziej stwierdził, niż zapytał Dumbledore.

-- Być może – powiedział zdawkowo Draco wbijając zimne spojrzenie w przeciwległą ścianę.

-- Dobrze, a teraz lecimy cztery lata w przyszłość – powiedział z lekkim uśmiechem Dumbledore, a sceneria znów zawirowała. Tym razem znajdowali się na peronie 9 i ¾. Przy pociągu stał jedenastoletni Draco, a przed nim Narcyza i Lucjusz. Narcyza miała załzawione oczy i ocierała je jedwabną chusteczką z monogramem Blacków. Niezadowolony Lucjusz burknął tylko

-- Powinien się uczuć w Durmstrangu… Tam przynajmniej jest odpowiedni nacisk na Czarną Magię. – Narcyza rzuciła mężowi ostre spojrzenie błękitnych oczu

-- Mówiłam, że nie zgadzam, się by mój syn uczył się tak daleko od domu.

-- Wiem, Cyziu, wiem – mruknął Lucjusz nachylając się do pierworodnego syna – i pamiętaj synu, w Hogwarcie prawdopodobnie pojawi się Harry Potter, spróbuj się z nim zaprzyjaźnić i przeciągnąć go na naszą stronę… To nam wiele pomoże i ułatwi to w sam- wiesz- czym… - szeptał Lucjusz, tak by Narcyza go nie usłyszała.

-- Ale nie udało ci się zawrzeć przyjaznych stosunków z Harrym – powiedział Dumbledore, starszy Draco obrócił się w jego stronę odrywając wzrok od żegnających się z  nim rodziców.

-- Nie. Wkurzał mnie. Wielki Harry Potter – sarknął – W dodatku w domu od dłuższego czasu nie mówiło się o niczym innym tylko o tym, by przeciągnąć go na naszą stronę, na wypadek powrotu Voldemorta, żeby ułatwić mu dojście do władzy… A mnie wkurzył okropnie, tym, że nie przyjął oferowanej przeze mnie przyjaźni – fuknął wspominając tamto upokorzenie.

-- Nie przyszło ci do głowy, że po prostu źle zaproponowałeś tą ‘’przyjaźń’’ – zasugerował profesor

-- Nie, a co?

-- Harremu skojarzyłeś się z jego nadętym i rozpuszczonym kuzynem Dudleyem. On tak samo nie szanował ludzi.

-- To mógł to powiedzieć, a poza tym to on się zachował jak jakiś idiotyczny… wybraniec – burknął Draco

-- Ale w końcu się pogodziliście… - zauważył staruszek podchodząc do Dracona

-- Tak, dostaliśmy biura obok siebie i tak jakoś wyszło, miałem być z Łasicem drużbą na ślubie jego i Pansy. Zresztą, nie uważa pan, że to dziwne? Ron się ożenił z Tracy, Goerge z Dafne, Potter jest zaręczony z Parkinson, Blaise z Wiewiórą – powiedział z lekkim uśmiechem

-- A ty mój drogi, tak jakby kręcisz z panną Granger – Dumbledore uśmiechnął się lekko

-- To zależy od tego, czy uda mi się wreszcie obudzić… - mruknął wywracając oczami. W ogóle nie czuł upływu czasu, więc skąd mógł wiedzieć ile czasu mu pozostało.

-- Więc musisz sobie coś uświadomić mój chłopcze, inaczej nadzieje są daremne. – powiedział ostrym tonem siwobrody.

-- Ale CO mam sobie uświadomić? – warknął zniecierpliwiony blondyn

-- To co jest najważniejsze, to przed czym tak zaciekle się broniłeś! – odpowiedział profesor – A teraz pozwól, że przeniesiemy się godzinę w przyszłość.

Draco Malfoy (ten jedenastoletni) leżał rozwalony na całej długości siedzenia w przedziale, naprzeciwko niego siedziało trzech chłopców, dwóch z nich miało posturę osiłków i objadali się czekoladowymi żabami. Trzeci z nich, wysoki, czarnowłosy o pięknych kościach policzkowych i szmaragdowo zielonych oczach właśnie opowiadał jakiś kawał, który zdawał się słuchać tylko Draco. Wtem drzwi przedziału otworzyły się i stanęła w nich drobna dziewczynka o burzy kręconych, brązowych włosach i karmelowych oczach.

-- Przepraszam, czy nie widzieliście może ropuchy? – zapytała nieco przemądrzałym tonem. – Neville swoją zgubił… - dodała jakby na usprawiedliwienie

-- Nie, raczej nie. – odpowiedział Zabini. Zawsze był z nich wszystkich najbardziej wygadany.

-- Ahh… - powiedziała wyraźnie zawiedziona dziewczynka. Mniejszy Draco przyjrzał się jej uważnie. W tej małej, roztrzepanej czarodziejce było coś intrygującego. – ale jakbyście ją znaleźli gdzieś, to dacie znać? – upewniła się ostrożnie patrząc na nich po kolei wielkimi, brązowymi oczami.

-- Spokojnie, powiemy wam – uśmiechnął się pokrzepiająco mały Diabeł

-- Status krwi? – wypalił nagle Draco

-- Eee status czego? – zapytała niepewnie brązowowłosa dziewczynka – Chodzi wam o to, czy pochodzę z magicznej rodziny? Nie, moi rodzice to mugole, ja jestem jedyną czarodziejką w całej rodzinie… - powiedziała, w oczach Dracona błysnął cień zawodu, ledwie zauważalny, ale mimo to widoczny.

-- Wobec tego wynoś się stąd brudno krwista mugolaczko – syknął Malfoy po chwili milczenia. Ojciec by mu nie darował, gdyby zaprzyjaźnił się z mugolką, przynajmniej tak mu się zdawało. W oczach małej Hermiony błysnęła najpierw uraza, potem wściekłość, a potem łzy, po czym nie zważając na nic wybiegła z przedziału.

-- To nie było miłe – zauważył Dumbledore. Starszy Malfoy obserwował wybiegającą Hermionę. Gdy drzwi przedziału trzasnęły poczuł wyrzuty sumienia i odpowiedział profesorowi.

-- No raczej… Mój ojciec wówczas przyjaźnił się z wieloma Śmierciożercami, którym udało się uniknąć Azkabanu. Jak pan sądzi, jakby zareagowali, gdyby się dowiedzieli, że choćby pomagam jakiejś szlamie?

-- Ehh, Draco – westchnął siwobrody mężczyzna – musisz jeszcze wiele zrozumieć. Wiesz, że tuż po owym spotkaniu z wami panna Granger naprawdę dużo płakała? Potem postanowiła o wszystkim zapomnieć i nie dać wam tej satysfakcji. A następnie spotkała pana Pottera i pana Weasleya. Musisz zrozumieć, że niektóre decyzje podjęte wówczas przez ciebie raniły wielu ludzi i raczej nie wniosły nic dobrego… A nie dostrzegłeś tego, co było dla ciebie ważne. Teraz przeniesiemy się do czasu, gdy byłeś w drugiej klasie

Znajdowali się w jednym z Hogwarckich korytarzy. Na ścianie widniał napisany krwią wielki napis „Komnata Tajemnic została otwarta – strzeżcie się wrogowie Dziedzica”  przy napisie stał Harry Potter, a za nim okrążający to miejsce stali wszyscy uczniowie wpatrujący się z niepokojem w napis i panią Norris – kotkę Filcha, która wyglądała na nie żywą i była powieszona za ogon przy pochodni.

Młody Draco Malfoy przeczytał uważnie napis na ścianie po czym starał się odszukać wzrokiem Hermionę Granger. W końcu ją znalazł, stała obok rudzielca, wyraźnie zdezorientowana wpatrywała ł się w napis na ścianie. On jako jeden z nielicznych uczniów na początku wiedział o co chodziło z ową Komnatą Tajemnic.

-- Komnata Tajemnic została otwarta – strzeżcie się wrogowie Dziedzica? – przeczytał z lekkim znakiem zapytania. Spojrzał błękitno szarymi oczami na patrzącą na niego ze zmarszczonymi brwiami brązowowłosą Gryfonkę, chciał ją jakoś ostrzec… - Kolej na was, szlamy! – syknął mrużąc złowrogo oczy. Dziewczynka hardo przyjęła wrogie spojrzenie blondyna.

-- Starałem się jakoś dać jej do zrozumienia, że  dzieciaki o mugolskim pochodzeniu nie są już w Hogwarcie bezpieczne. – bronił się ten współczesny Malfoy

-- Mogłeś zrobić to bardziej delikatnie… - zauważył Dumbledore przypatrując się uważnie dwunastoletniej Hermionie.

-- Nie mogłem. – fuknął Draco – Wszyscy sądzili, że ja jej nienawidziłem, co, miałem jeszcze do niej podejść i błagać by na siebie uważała, bo po szkole pałęta się Bazyliszek?

-- Ale mogłeś to zrobić w sposób, który nie sugerował by jej, że pragniesz jej śmierci – sprostował Dumbledore.

-- Może… - przyznał Draco. Nie chciał się kłócić z Dumbledorem. W głębi duszy czuł, że to właśnie profesor miał racje, ale przyznać to głośno było nieco trudniej. A poniekąd czuł się niezręcznie kłócąc się z Dumbledorem po wydarzeniach w szóstej klasie, na szczycie najwyższej wieży. Tylko, że nie sądził wtedy, że dane mu będzie jeszcze kłócić ze starym Albusem.

-- Ale grunt, że przyznajesz się, że chciałeś ją ostrzec.

-- To ja podsunąłem jej tą książkę, z której dowiedziała się, że to bazyliszek stoi za tymi atakami… - szepnął cicho błękitnooki blondyn patrząc na oddalające się powoli sylwetki uczniów

 -- Dlaczego? – zapytał się Dumbledore. Oczywiście wiedział. Wiedział wszyściutko, każdą myśl, każdy sekret. Ale chciał po prostu by Draco powiedział to na głos, by sobie coś uświadomił…

-- Bo nie wiadomo ile czasu zajęłoby jej dotarcie do księgi, która została napisana, przez praprawnuka Salazara Slytherina? W której opisywał wiele magicznych zwierząt, w tym bazyliszka. Jeśliby szybko tego nie znalazła, to mogłaby być zaatakowana i nie wiadomo jak by to wszystko się skończyło.

-- Ale panna Granger i tak stała się ofiarą bazyliszka… - zauważył starszy czarodziej.

-- Ale dzięki temu, że to przeczytała miała przy sobie lusterko i to w nim zauważyła oczy tego potwora. – odpowiedział Malfoy.

-- I przyczyniłeś się tym samym do tego, że pan Potter pokonał bazyliszka i zniszczył horkruks Voldemorta. – powiedział ze swoim firmowym uśmieszkiem Dumbledore.

-- Serio? – zdziwił się Draco, nigdy nie patrzył na to w ten sposób – Eee, to znaczy tak, jasne, nie trzeba mi dziękować… - odparł wciąż zdziwiony, profesor roześmiał się cicho.

-- A teraz, mój drogi przeniesiemy się do czasów gdy byłeś w trzeciej klasie. Do momentu w którym twój nos tak bardzo ucierpiał. – zaśmiał się Dumbledore, a korytarz Hogwartu zamigotał lekko.

 Znajdowali się na Błoniach. Draco uśmiechnął się pod nosem widząc, jak ostro Hermiona zareagowała na jego kpiny z Hagrida i Hardodzioba. Patrzyli właśnie, jak Hermiona, wściekła do granic możliwości cofnęła różdżkę i słysząc jakże irytujący śmiech Ślizgona z rozmachu przyłożyła mu z pieści prosto w idealny nos.

Draco usłyszał szczery śmiech Dumbledore’a, ale wyjątkowo postanowił tego nie skomentować.

-- To musiało boleć… - zaśmiał się dobrodusznie profesor, obserwując, jak Malfoy i jego świta czym prędzej opuszczają błonia, a z nosa Dracona powoli sączy się strużka krwi.

-- I to jak, – powiedział trochę kwaśno Draco odruchowo łapiąc się za nos. Został idealnie nastawiony przez najlepszych magomedyków w kraju. – ale miała powód by mi tak przyłożyć – powiedział cicho.

-- Za wyśmiewanie się z tragedii Hagrida? – dociekał Dumbledore

-- Tak… Nie – odpowiedział niepewnie młody Malfoy – Za Hagrida też, ale no miała dużo powodów by mi przyłożyć już wcześniej i później oczywiście też. A i tak uderzyła mnie tylko ten jeden raz…

-- Panna Granger była  z natury łagodną istotą – przyznał profesor.

-- Powinien pan podkreślić wyrazy ‘’z natury’’ – prychnął Draco.

-- A ty jak zawsze musiałeś się wtedy jakoś popisać i zwracać jej uwagę, czyż nie? – zapytał się jakby od niechcenia Dumbledore zerkając na byłego Ślizgona.

-- Coo? – zająknął się mężczyzna. Po chwili jednak odzyskał rezon – Oczywiście, że nie, panie profesorze!  Jestem Draco Malfoy, nie muszę zwracać niczyjej uwagi, bo ona zawsze skupia się na mnie! – sarknął.

-- Owszem skupia się, ale nie zawsze ta pozytywna… - skomentował Dumbledore.

-- Serio uważa pan, że cała uwaga skupia się na mnie? – zapytał się mile połechtany blondyn uśmiechając się w swój ulubiony Malfoyowski sposób zupełnie zapominając o dalszej części wypowiedzi profesora.

-- Czy możemy wrócić do tematu który zaczęliśmy? – powiedział starszy mężczyzna wywracając oczami ignorując pytanie Dracona, gdy były Ślizgon kiwnął potakująco głową Dumbledore wrócił do tematu, dla którego w pewien sposób wrócił do świata żywych – A więc, Draco… Obaj dobrze wiemy, że żywiłeś bardzo pozytywne uczucia do panny Granger… Nawet sam jej to powiedziałeś…

-- Bo myślałem, że umieram! – syknął z miną obrażonego dziecka Malfoy – Zresztą, okej, powiedziałem to raz i wystarczy. Ona już wie… Tylko tyle chciałem… - powiedział smutnym tonem.

-- A nie chciał byś… powiedzmy nawiązać trochę bliższe stosunki z panną Granger? Skoro jej to wyznałeś, to chyba już nic nie stoi na przeszkodzie, czyż nie?

-- A właśnie, że stoi. Ona ma poukładane życie i raczej nie chciała by go zmieniać dla mnie.

-- A mi się wydaje, że wręcz przeciwnie. – odparł Dumbledore. – Czyżbyś nie widział jak zamartwia się twoim stanem? Ile czasu ci poświęca?

-- Robi to tylko przez wyrzuty sumienia… - powiedział smutno Draco. Jak bardzo by chciał, by było inaczej…

-- No nie wiem. O ile mnie pamięć nie myli, panna Granger często miała na uwadze twoje zdrowie i ciebie… - odpowiedział lekkim tonem profesor. Sceneria wokół nich znowu zawirowała, teraz na powrót znajdowali się w zamku. Zagniewany Draco Malfoy siedział naburmuszony za jednym z kamiennych gargulców na szczycie wieży Astronomicznej. Na nosie i na niewielkiej części policzka miał dużego siniaka, spowodowanego ciosem Hermiony. Przykładał  właśnie do twarzy chusteczkę namoczoną zimną wodą. Robił to jednak bardzo nieudolnie i lodowate krople spływały mu nie tylko po twarzy, ale i po dłoniach i szacie.

Po chwili na wieży znalazła się również i pewna brązowowłosa Gryfonka, szła raźnym krokiem, a jej długie, opadające wdzięcznie na ramiona jasnobrązowe loki podrygiwały wesoło w rytm jej sprężystych kroków. Nagle coś zwróciło jej uwagę. Był to skrawek czarnej szaty wystającej zza szarego, kamiennego gargulca. Z wahaniem podeszła do przerażającej rzeźby i zerknęła by zobaczyć kto tam siedzi. Zaskoczyła się wyraźnie widząc znajomą blond czuprynę. Draco Malfoy, ten trzynastoletni, obrócił się, wciąż przykładając zmiętą chusteczkę do siniaka na twarzy. Spojrzał z wściekłością na Gryfonkę i obrażony zadarł nos do góry, jakby pokazując dziewczynie, że ma natychmiast stąd odejść. Hermiona jednak niewiele się tym przejęła, z wahaniem wyciągnęła smukłą dłoń i odciągnęła rękę Dracona, podtrzymującą chusteczkę. Chłopak zmroził ją spojrzeniem

-- Nie dotykaj mnie, wstrętna… - zaczął podniesionym głosem, ale stuwatowe, godne wzroku bazyliszka spojrzenie Hermiony go skutecznie uciszyło. Dziewczyna dotknęła cieplutką, delikatną dłonią chłodnego policzka Malfoya. Draco lekko wzdrygnął się pod wpływem jej ciepłego i delikatnego dotyku. Mógł przysiąc, że poczuł na twarzy iskry wywołane bliskością jej skóry. Hermiona również chyba to poczuła, bo jej ręka na ułamek sekundy zesztywniała. Drugą ręką wyciągnęła różdżkę z kieszeni i wyczarowała kilka kostek lodu zawiniętych w ręcznik. Szybko zabrała Malfoyowi ową nieszczęsną mokrą chusteczkę i zamiast niej przyłoży zawiniątko z lodem do siniaka, którego była autorem. Stali tak dobrych kilkanaście minut. Mugolaczka i arystokrata czystej krwi, Gryfonka i Ślizgon, najwięksi wrogowie…

-- Nie pamiętasz tej sytuacji?  - zapytał się profesor dociekliwym tonem.

‘’ – jakże mógłbym o tym zapomnieć – chciał odpowiedzieć, wciąż jakby czując, po tych wszystkich latach, delikatny i ciepły dotyk dziewczyny.’’ Zamiast odpowiedzieć mruknął coś w stylu ‘’mhnhhnhnmm… pamiętam’’, nieświadomie podnosząc dłoń do miejsca, w którym ręka Hermiony dotknęła jego twarzy.

-- Panna Granger ma dobre serce. Nawet po takich słowach i licznych kpinach oraz traktowaniu jej… chamsko była gotowa pomóc każdemu… A teraz, mój drogi chłopcze, pozwól że odwiedzimy twe wspomnienie z balu Bożonarodzeniowego w czwartej klasie. – zapowiedział siwobrody czarodziej, a krajobraz wokół nich zawirował i się rozmył, ustępując wnętrzu Wielkiej Sali w Hogwarcie. Draco Malfoy stał przy wejściu, naprzeciwko schodów na piętro z Pansy Parkinson, ubraną w granatową sukienkę, u boku. Chwilę później dołączył do nich Blaise, razem z  ubraną w krwisto czerwoną suknię Tracy Davids. Nagle dobiegły ich podniecone szepty, typu „Czy to Hermiona GRANGER?” „Ulalala, ale się odstawiła”, zaskoczony, bo Granger zawsze miała opinie kudłatej kujonki zawołał kpiąco na cały głos.

-- Ohh i Granger już jest! To kujonki też chodzą na bale… Chyba nie powinny, bo wyglądają jak… jak… - zaczął odwracając się w jej stronę. Gdy tylko jego spojrzenie powędrowało w górę schodów poczuł jak jego szczęka z łoskotem ląduje na podłodze. A co było tego powodem? Oczywiście niejaka Hermiona Granger… Jej włosy były wyprostowane i spięte w pięknego koka, a kilka loków delikatnie opadało jej na ramię. Ubrana była w długą różową sukienkę z połyskującego materiału, z trenem w delikatnie drapowane falbany, oczy miała delikatnie pomalowane, a usta błyszczały na różowo. Jednym słowem Gryfonka wyglądała olśniewająco. Chyba każdy osobnik płci męskiej był pod wrażeniem jej urody i naturalności… Każdy chłopak patrzył na nią z charakterystycznym błyskiem w oku, obiecując sobie  w duchu, że poprosi tą piękność do tańca. A Hermiona  szła powoli, uśmiechając się lekko. Usłyszała to, co powiedział do niej Malfoy, a jakże! Ale umyślnie postanowiła odpowiedzieć mu dopiero wtedy, gdy podejdzie do niego.

Draco w milczeniu i z lekko rozchylonymi ustami obserwował sunącą się niczym nimfa ku niemu Hermionę. Nawet nie poczuł, gdy Pansy wbiła mu łokieć w żebro, szeptając  by przestał się tak ślinić i w ogóle nie usłyszał cichego głosu Diabła, który mówił by się ogarnął i nie obraził znowu Granger. Stał jak spetryfikowany, zachłannie pochłaniając wzrokiem każdy, nawet najdrobniejszy ruch najpiękniejszej dziewczyny na Sali.

Hermiona podeszła powoli do niego, wciąż lekko się uśmiechając. Blondyn wytrzeszczył swoje kobaltowo szare oczy, tak że mało nie wypadły z orbit. Z całej siły zacisnął wargi, byle tylko nie wyskoczyć z czymś idiotycznym, co akurat tłukło mu się wściekle po głowie.

-- Mówiłeś coś o moim wyglądzie Malfoy? Bo chyba nie dosłyszałam? – powiedziała po prostu, a jej oczy wydawały się mieć barwę stopionego złota w nikłym blasku świeczników.

-- Ummm… ee – zająknął się lekko spanikowany, sunąc powoli wzrokiem od dołu sukienki do jej twarzy. – chyba ogłuchłaś, bo ja nic nie mówiłem – zełgał gładko. Hermiona uniosła jedną brew. A on mocniej zacisnął wargi. Przez chwilę stali tak nieruchomo, mierząc się bez słowa tak podobnymi, a zarazem kompletnie różnymi spojrzeniami. W końcu, gdy jeden kosmyk włosów Hermiony wypadł z jej dziewczęcego koku i opadł jej na oko, a dziewczyna oblizała lekko wargi i zawinęła niesforny kosmyk za ucho, Ślizgon nie wytrzymał. Wbrew wszystkim racjonalnym myślom i Ślizgońskim przekonaniom powiedział, a raczej praktycznie wykrzyczał ;

-- Wyglądasz pięknie! – Hermiona wytrzeszczyła na niego zdziwione spojrzenie, a sam Draco słysząc co powiedział zakrył sobie usta dłonią i patrzył przerażony na Hermioną. Przez kilka dobrych minut (które wydawały się być wiecznością) wszyscy wpatrywali się w księcia Slytherinu i piękną Gryfonkę ze zdziwionymi minami. A ich osłupienie spotęgowało się jeszcze bardziej, gdy Malfoy wykrzyczał (dosłownie) w stronę oszołomionej Hermiony ;

-- Wyglądasz… Seksownie!!! – słysząc, co właśnie mu się wymsknęło popatrzył ostatni raz z wielkim (naprawdę wielkim) przerażeniem na brązowowłosą dziewczynę po czym w pośpiechu wybiegł z tego miejsca do Sali, ciągnąc za sobą zdziwioną Pansy Parkinson, która usiłowała kłócić się z Potterem, wyraźnie krytykując jego towarzyszkę,Padmę PAtil.

Hermiona nadal stała w tym samym miejscu, kompletnie zdezorientowana zachowaniem Malfoya i ogniście zarumieniona. W końcu podszedł do niej jej towarzysz, Wiktor Krum i razem weszli do Wielkiej Sali… A Draco Malfoy, ten czternastoletni stał przy wejściu, w cieniu obserwując Bułgara z nieukrywaną zazdrością w oczach.

-- To prawda, że panna Granger wyglądała tego wieczoru niezwykle urodziwie – przyznał Dumbledore. Draco Malfoy, ten obecny, dwudziestojednoletni aż podskoczył w miejscu. Co prawda po tych wszystkich wycieczkach po jego wspomnieniach z Dumbledorem, trochę się przyzwyczaił, że stary profesor zawsze ukazuje swą obecność w najmniej odpowiednich momentach. Tym razem też tak było. Zbyt zajęty był podziwianiem czternastoletniej Gryfonki w pięknej, wyróżniającej się w tłumie różowej sukni, by racjonalnie myśleć i pamiętać o obecności byłego Dyrektora.

-- Urodziwie to za mało powiedziane! – zaoponował delikatnie – Wyglądała olśniewająco! Na całym świecie nie znalazła się by ani jedna osoba która choć w połowie dorównywałaby jej urodą! – powiedział chłonąc wzrokiem każdy ruch, który wykonywała Hermiona podczas tańca z Krumem. Co on by dał, by to on mógł z nią tańczyć. By to on był tym, do którego się uśmiechała. Aby on mógł trzymać dłoń na jej smukłej talii.

-- Tak, dosłownie błyszczała na tym balu… - przyznał Dumbledore. – W każdym bądź razie ty naprawdę byłeś pod wrażeniem jej urody… - zaśmiał się cicho starszy czarodziej, mając na myśli słowa wykrzyczane przez młodego Malfoya. Blondyn oczywiście zrozumiał, do czego pije Dumbledore i spłonął jasno różowym rumieńcem; to była jedna z najbardziej intensywnych barw, jaka kiedykolwiek gościła na jego twarzy.

-- No bo naprawdę wyglądała pięknie. – odparł Malfoy, przeklinając się w duchu, za zdradliwe rumieńce.

-- Tak, o ile pamięć mnie nie myli, do tej pory trzymasz w pokoju jej zdjęcie z tego balu.. – odpowiedział z chytrym uśmieszkiem profesor, a jego bladoniebieskie oczy wesoło błyszczały znad okularów. Słysząc słowa Dumbledore’a Draco o mało nie zadławił się na śmierć samym tlenem.

-- A to skąd pan u licha wie?! – wykrzyknął zdruzgotany mężczyzna. To był cios poniżej pasa!

-- Mój drogi, czyż nie wspominałem ci już, że ja wiem wszystko? – przypomniał mu z kocim uśmiechem Dumbledore.

-- No tak…  - przyznał niechętnie chłopak. – Ale pan narusza moją przestrzeń prywatną!

-- A teraz mój drogi odwiedzimy Hogwart na twoim piątym roku… - powiedział siwobrody czarodziej i tak jak poprzednio obrazy wokół nich zaczęły się rozmywać i zmieniać. Następnie znaleźli się w Skrzydle Szpitalnym. Draco z łatwością rozpoznał to miejsce i okoliczność, w której znalazł się z profesorem Dumbledorem.

Na łóżkach szpitalnych leżeli: Ron Weasley, Ginny Weasley, Luna Lovegood, Neville Longbottom, Harry Potter i Hermiona Granger. Była ciemna noc, czerwcowa. Szóstka pacjentów spała spokojnie, oddychając miarowo. Kilka godzin wcześniej wszyscy stoczyli bój w Ministerstwie Magii z bandą dorosłych Śmierciożerców, a Potter, z samym Voldemortem. Wszyscy odnieśli dosyć poważne rany i byli wyczerpani, zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Teraz odpoczywali. Hermiona Granger leżała w ostatnim łóżku. Przy oknie. W całym pomieszczeniu panowała ciemność, a jedyne światło dawał srebrny księżyc w pełni, zaglądający do Skrzydła Szpitalnego przez okno. Przy łóżku brązowowłosej dziewczyny, na drewnianym, białym krześle siedział wysoki, blond włosy chłopiec w czarnej szacie. Patrzył w skupieniu, trosce i zachwycie na twarz Gryfonki, na którą padało srebrzyste światło księżyca. Wyglądała pięknie, mimo kilku zadrapań i siniaków na twarzy, jej usta unosiły się w lekkim uśmiechu, a klatka piersiowa unosiła się w rytm delikatnych oddechów. Jej drobna, blada dłoń leżała na brzegu łóżka. Draco Malfoy zwilżył nerwowo wargi, po czym z wahaniem sięgnął po jej dłoń, splatając swoje palce z jej palcami . Przełknął nerwowo ślinę, dzisiejszego dnia mało co nie padł na zawał. Specjalnie robił wszystko, by Granger, Potter i reszta nie pojawili się w Ministerstwie, gdy tylko usłyszał skrawek ich rozmowy zdał sobie sprawę, że to pułapka. A jednak udało im się tam dotrzeć. Przeklinał się, za to, że zamiast podejść do nich i powiedzieć im, że to zasadzka robił wszystko, byle im się nie udało tam dotrzeć. Gdyby nie te jego kretyńskie zachowania, jego ojciec nie zostałby aresztowany, a im by się nic nie stało i cóż… Syriusz Black by nie zginął. Gdy tylko dowiedział się, że przetransportowano ich z powrotem do Hogwartu i usłyszał w jakim są stanie, nie mógł pozbyć się nerwowego ucisku w brzuchu i dławiącego poczucia winy. Szczególnie winił się, za to, że obiecał sobie, że wstępując do Brygady Inkwizycyjnej będzie się starał ochronić tą irytującą Gryfonkę, a tymczasem leżała posiniaczona i wyczerpana w szpitalu. Gdy tylko pani Pomfrey udała się spać zakradł się do Skrzydła Szpitalnego i kierowany impulsem usiadł przy jej łóżku. Tymczasem powoli zbliżał się świt, księżyc powoli zachodził, a czarna barwa nocnego nieba powoli ustępowała szarości poranka. Gdy słońce już wzeszło usłyszał krzątaninę pani Pomfery, w sąsiednim pokoju. A chwilę potem w Skrzydle Szpitalnym otworzyły się drzwi, Draco zerwał się jak oparzony z krzesła i puścił czym prędzej dłoń Hermiony, którą trzymał przez cały czas. Nie minęły dwie sekundy i ciężkie drzwi otworzyły się, a do pokoju wszedł raźnym i luźnym krokiem Theodor Nott. Widząc stojącego na środku Dracona zatrzymał się zdziwiony.

-- Co tu robisz? – zapytał podejrzliwie, mrużąc czarne oczy.

-- A ty? –odparł Malfoy, również przymrużając złowrogo niebieskie oczęta.

-- Mam szlaban u pani Pomfrey – wzruszył ramionami blady brunet. -  i to z samego rana! – burknął ziewając. – A ty co tu robisz? Przecież dopiero szósta…

-- Ahh… wiesz – zmieszał się blondyn. – chciałem dosypać proszku brzydoty Potterowi i Weasleyowi – zełgał na poczekaniu. Theo prześwidrował go uważnie czarnymi jak smoła oczami, po czym uśmiechnął się cwanie.

-- A wiesz Malfoy, że obudziłem się  w nocy i ciebie nie było w dormitorium? Czy już wtedy „ dosypywałeś coś tam Potterowi i jego Łasicy?” – spytał się z wywyższającym, zapożyczonym od Malfoya uśmieszkiem Theodor. Draco wykrzywił wargi w grymasie zniecierpliwienia, maskując lekki strach. Ojciec Theodora był jednym z najlepszych Śmierciożerców i również został schwytany pamiętnej noc w Ministerstwie. A gdyby Theo dowiedział się po co i co ważniejsze dla kogo przyszedł tu dzisiejszej nocy byłby w kłopotach. I to w jakich. Czarny Pan, ciotka Bellatriks, Armand, kuzyn wuja Trevora i Śmierciożercy…

-- Nie, Nott i nie interesuj się! To co robiłem i kiedy jest tylko i wyłącznie moją sprawą! – warknął złowrogo, patrząc na czarnookiego bruneta z góry. On, Blaise i Theo byli najwyższymi piątoklasistami, ale to Draco zawsze był tym najwyższym. Theo spojrzał gniewnie na blondyna, po czym roześmiał się, nie do końca przyjaźnie.

-- Pamiętaj Draco; mam cię na oku! – syknął z przebiegłym uśmiechem na szczupłej, podłużnej twarzy. Gdy Ślizgon oddalił się do pokoju, w którym krzątała się pielęgniarka, Draco odetchnął z ulgą, chwilowo udało mu się wybrnąć z kłopotów  i Theo niczego nie odkrył. Obejrzał się ostatni raz na śpiącą Hermionę, po czym bezszelestnie wyszedł ze Skrzydła Szpitalnego.

-- To miłe, że odwiedziłeś pannę Granger w szpitalu… - odpowiedział z lekkim uśmiechem Dumbledore.

-- Taak, poniekąd czułem się winny, temu co się wtedy stało – westchnął chłopak, patrząc z czułością w oczach na śpiącą Hermionę.

-- Nie musisz się obwiniać, to musiało się stać… - odparł Dumbledore – Tak naprawdę to jest też w tym dużo mojej winy… - uśmiechnął się smutno profesor. – Ale nie jesteśmy tu po to, aby rozmyślać nad tym co by było gdyby… Musisz zrozumieć twój cel, cel twojego serca, wtedy wybudzisz się z tego stanu wegetacji… To jest w głębi twojego serca, ale tobie wciąż trudno to wydobyć…  A teraz Draco, przeniesiemy się do szóstej klasy… - powiedział lekkim tonem Dumbledore. Słysząc padające z jego ust słowa „szóstej klasy..” Malfoya przebiegł po plecach lodowaty dreszcz. Szósta klasa… misja powierzona mu przez Voldemorta… Zabójstwo na szczycie najwyższej wieży… Wpuszczenie Śmierciożerców do szkoły…  To stanowczo nie był jego ulubiony rok.

Chwilę potem znaleźli się w łazience Jęczącej Marty. Draco Malfoy w samej koszuli i czarnych spodniach od garnituru stał nad umywalką. Był bardzo blady, nawet jak na Malfoya, jego platynowe włosy były potargane, a błękitno szare oczy wyrażały zmęczenie i wyczerpanie, a pod oczami miał szare „worki” ze zmęczenia. Pochylał się właśnie nad kranem i ochlapywał twarz zimną wodą. Zamknął oczy i powoli odetchnął, z trudem przełykając ślinę…  Marta starała się go pocieszyć, ale chłopak zdawał się nie słuchać jej irytująco wysokiego i piskliwego głosu. Po kilku minutach otworzył oczy i spojrzał w lustro, o mało się nie zachłysnął dostrzegając w gładkiej tafli zwierciadła twarz. Była to Hermiona Granger. Jej włosy były rozpuszczone a twarz okalały luźne, kręcone kosmyki, które wypadły z ułożonej luźno fryzury. Oczy miała szeroko otwarte, jakby wciąż nie mogła uwierzyć, że była świadkiem chwili słabości Dracona Malfoya. Chłopak migiem odwrócił się w jej stronę, patrząc na nią z niepokojem. Niechciał by ktokolwiek, a tym bardziej ona była świadkiem tego zdarzenia. Przez chwilę patrzyli sobie bez słów w oczy, brąz zmieszał się z błękitem, lód natrafił na ogień. W końcu blondyn chwycił swoją torbę i bez słowa ruszył do wyjścia. Nim jego dłoń spoczęła na klamce, Hermiona pospiesznie zawołała

-- Malfoy…? – Ślizgon odwrócił się słysząc jej słowa  i w milczeniu patrzył na nią – Wiesz, ja nikomu o tym nie powiem… - powiedziała z rozbrajającym uśmiechem patrząc mu troszkę niepewnie w oczy. Draco wyszeptał bezgłośne ‘’Dzięki”, a Hermiona śmielej spojrzała na niego mówiąc zadziornym tonem – Ahh i Malfoy jeszcze jedno, wiesz mam nadzieje, że to damska toaleta? – Draco uśmiechnął się lekko po czym odwracając się zawołał zagadkowo

-- Na to Granger będziesz musiała odpowiedzieć sobie sama! – po czym zniknął za drzwiami. 

-- No, przynajmniej tu zachowałeś się całkiem znośnie… - pochwalił tego obecnego Dracona Dumbledore.

-- No powinienem się chyba obrazić za tą uwagę – odparł z przekąsem blondyn. Przecież ona zawsze zachowywał się przykładnie.

-- Wtedy chyba zacząłeś sobie zdawać sprawę, że to co czujesz do panny Granger nie jest tylko pożądaniem i chwilowym zainteresowaniem, lecz jakimś głębszym uczuciem… - powiedział profesor bacznie przyglądając się Draconowi. Malfoy przymrużywszy lekko oczy zamyślił się i powoli zaczął mówić

-- Możliwe, choć ja starałem się za wszelką cenę wypierać to uczucie, ale w głębi serca zdawałem sobie z niego sprawę, co bardzo mnie irytowało. Denerwowało mnie to do tego stopnia, że jeśli ktokolwiek choćby wspomniał o Hermionie, to warczałem na niego, w obawie i z niejasnym strachem, że on wszystko wie. Dopiero w siódmej klasie, gdy Potter, Weasley i Hermiona trafili do Malfoy Manor pogodziłem się z tym i byłem gotów nawet zabić Bellę, gdy torturowała Hermionę.

-- A więc przyznałeś się, do swoich uczuć – stwierdził z lekką uciechą w głosie siwobrody starzec.

-- Mhm… Tak, a w siódmej klasie to już no… Ostatecznie to przyznałem. – wymamrotał lekko zarumieniony Draco.

-- Wiem, Draco, wiem. – powiedział z uśmiechem na wąskich wargach Dumbledore, sugerując z udanym skutkiem zresztą, że wie o tym co zaszło między pewnym jasnowłosym Ślizgonem i piękną gryfoneczką i brązowych lokach.

-- A czego pan do jasnej cholery nie wie? – zirytował się Malfoy, który słysząc sugestię Dumbledore’a zarumienił się ogniście i prawie się opluł.

-- Hmm na przykład tego, dlaczego wszyscy Malfoyowie są blondynami, mimo, że w ich korzeniach było wiele brunetek, szatynek , a nawet rudych.

-- Tego to i ja nie wiem. – przyznał Draco – Ale musi pan przyznać, że nasze włosy są świetne, takie jasne i w ogóle, to znak rozpoznawczy Malfoyów – chełpił się Auror.

-- No w sumie tak. Ale moja broda to bez porównania fajniejsza … - powiedział jakże skromnie profesor – Tak, czy inaczej, wracamy do tematu. Teraz przeniesiemy się w czasy wojny, do Malfoy Manor. – powiedział poważnym i jakby smutnym głosem obserwując bacznie reakcje blondyna. Rumieńce Malfoya natychmiast znikły, a zastąpiła je wprost upiorna bladość i mężczyzna wpatrywał się w profesora z wyraźnym przerażeniem w szeroko otwartych oczach. W siódmej klasie nie było za wiele dobrego w jego domu. W ogóle nie było tam nic dobrego. Matka Dracona była cała znerwicowana obecnością Voldemorta,  jego ojciec miał po prostu przerąbane. A obecność Bellatriks Lestrenge odbiła się wyraźnie w psychice Malfoya juniora. Po chwili wszystko wokół nich zawirowało i zmieniło się w scenerię salonu w byłej rezydencji Malfoyów. Draco przełknął nerwowo ślinę. Pamiętał. Pamiętał ten koszmar, jaki przeszedł tamtego dnia.

Na kamiennej podłodze leżała wyczerpana Hermiona. Z jej oczu płynęły łzy, nad nią stała zdenerwowana i ogarnięta rządzą krwi Bellatriks Lestrenge. W lewej ręce trzymała różdżkę (siostry Black były leworęczne, przynajmniej w moim wydaniu) a w prawej nóż. Jej czarne, niczym dwa węgle oczy przypatrywały się z wielką furią pięknej i delikatnej dziewczynie, a dłoń zaciskająca się na różdżce niebezpiecznie zadrgała.

-- Mówię po raz ostatni, plugawa szlamo! Gadaj natychmiast, skąd wzięliście ten miecz! – krzyczała a jej twarz, wykrzywiona grymasem nieludzkiej wściekłości wyglądała przerażająco w ciemnym, surowym pomieszczeniu. Dziewczyna jęknęła i otworzyła zaszklone oczy.

-- Mówiłam już… - powiedziała z mocą, starając się ignorować palący ją po całym ciele ból. – znaleźliśmy go nad jeziorem… To podróbka miecza Godryka Gryffindora.  – jęknęła z bólu. Bellatriks uśmiechnęła się przerażająco ukazując białe, lekko zaostrzone w niektórych miejscach zęby.

-- KŁAMIESZ! – wrzasnęła z mocą schylając się nad drobnym, zmaltretowanym ciałem Hermiony, przyciskając ostry nóż do jej bladej ręki. Do tej pory rzucała na brązowowłosą tylko bolesne klątwy. Teraz zamierzała przejść do rękoczynów…

-- Ciociu! – zawołał wysoki blond włosy chłopak, który dopiero co wszedł do salonu, słysząc przeraźliwe i pełne cierpienia wrzaski torturowanej dziewczyny. – Ona nic nie wie! Zostaw ją! – krzyknął, starając się nie dać poznać, jak wstrząsa nim scena rozgrywana przed nim. Bellatriks spojrzała na niego z dezaprobatą wydymając piękne, pełne usta.

-- Bo co Draco? Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że szkoda ci tej szlamy! – syknęła złowrogo. Draco od razu odzyskał rezon. Wiedział, że rozpoczyna niebezpieczną grę. Grę, która w każdej chwili może skończyć się dla niego śmiercią.

-- Oczywiście, że nie ciociu. Ale chyba nie chcesz na darmo pobrudzić się szlamem. – powiedział na pozór beztrosko, zerkając raz po raz na kulącą się z bólu sylwetkę dziewczyny.

-- Nie rozumiesz nic, ty głupcze! Wiesz co zrobi Czarny Pan, gdy dowie się o TYM!

-- Niby o czym? – warknął Draco – Szkoda czasu na tą szlamę, zajmijmy się lepiej czymś pożytecznym!

-- Jak Czarny Pan się dowie o tym, że oni zdobyli jakimś cudem ten Miecz, to nas wszystkich pozabija! To Miecz Godryka Gryffindora! Oni nie mieli prawa… NIE! Oni nie mogli go zdobyć! To niemożliwe! A ona za to odpowie… o tak – warczała obłąkanym głosem Bellatriks. Hermiona otworzyła przerażone oczy i spojrzała na Draco, jakby prosząc go by ukrócił jej męki. Chłopak przełknął nerwowo ślinę. Wiedział, że musi coś zrobić, ale co? Wystarczył jeden niewłaściwy ruch, jedno złe słowo, jeden, najmniejszy gest, a mógł zginąć, cała jego rodzina mogła zginąć, a Hermiona tym bardziej.

-- Skoro ten miecz jest taki ważny, ciociu to zamiast marnować czas na szlamy zawiadom o tym Czarnego Pana! – zasugerował desperacko

-- Tym narazimy się na jego gniew! – krzyknęła z mocą Bellatriks, tocząc wewnętrzną walkę, co  ma zrobić. – Ale już wiem! Przekaże mu, że jest tu Potter! To złagodzi jego gniew – wykrzyknęła w agonii kręcono włosa brunetka. Draco wytrzeszczył na nią oczy, nie o taki obrót spraw mu chodziło. Ale nim zdążył zareagować, czarnowłosa kobieta dotknęła znaku wytatuowanego na jej lewym przedramieniu. Nie minęły dwie sekundy, gdy oznajmiła z uśmiechem

-- Czarny Pan zaraz tu będzie! – uśmiechnęła się drapieżnie i jednym, zręcznym ruchem zza czarnej peleryny wyciągnęła ostry sztylet Blacków, odrzucając zwyczajny, ostry nóż. Ciosy zadane sztyletem Blacków były bardzo bolesne, a rany po nich goiły się dłużej…

-- Co masz zamiar teraz zrobić, ciociu? – zapytał się przerażony blondyn widząc Bellatriks uśmiechającą się krwiożerczo w stronę skulonej na zimnej posadzce Hermiony.

-- Zrobię to co należy zrobić ze wszystkimi szlamami! – wykrzyknęła ostro, patrząc obłąkanie na postać Gryfonki. Nim Draco zdążył zareagować w kilku szybkich skokach Bella doskoczyła do wyczerpanej dziewczyny pochylając się nad nią i boleśnie wykręcając jej rękę. – Pytam się po raz ostatni, wstrętna szlamo! Skąd macie Miecz!? – zawołała. Hermiona nie zamierzała na to odpowiedzieć, a więc Bellatriks dosłownie zawyła z wściekłości i wbiła ostrze sztyletu w blade, chude i wymizerowane przedramię dziewczyny. Hermiona krzyknęła rozdzierająco z bólu i wierzgnęła się, w reakcji na zalewającą ją falę bólu. Widząc cierpienie dziewczyny Draco poczuł, jakby to jemu Bellatriks zadawała rany sztyletem. Chciał zareagować. Bardzo. Ale szok i ból w okolicy klatki piersiowej mu to uniemożliwił. Z dziwnego amoku ocknął się dopiero wtedy, gdy Bellatriks, wyjąwszy sztylet z przedramienia dziewczyny, ponowiła pytanie, a gdy nie uzyskała na nie pytanie to… Ponownie, z jeszcze większą siłą wbiła sztylet w jej chudziutką rękę. Hermiona wrzasnęła z bólu i prawie omdlała. Z jej ramienia trysnęła krew, która, cieniutkimi strużkami popłynęła w stronę Draco po śnieżno białej podłodze. To go otrzeźwiło. Niewiele myśląc wyciągnął różdżkę zza szaty i rzucił Petrificusa w stronę niczego nie spodziewającej się kobiety.

Wystarczył cal. Dosłownie cal. By zaklęcie trafiło w Lestrenge, ale… W ostatniej chwili kobieta w ułamku sekundy obróciła się i zręcznym ruchem odbiła zaklęcie, które miało ocalić torturowaną Gryfonkę. Odbite zaklęcie ugodziło Malfoya i z szeroko otwartymi oczami padł spetryfikowany na ziemie. Bellatriks uśmiechnęła się triumfująco i wydymając złośliwie pełne usta podeszła do nieruchomego Ślizgona                                             

-- Draco, Draco… - zaczęła cmokając z dezaprobatą w stronę swojego siostrzeńca. – Zawsze uważałam, że jesteś zbyt słaby. Twój ojciec teraz to dokładnie to samo… Kiedyś potrafił mordować z zimną krwią, ale Narcyza ciebie i Lucjusza stanowczo za bardzo rozpieściła… Staliście się zbyt słabi, zbyt łaskawi dla szlam! – syknęła mściwie podchodząc do Dracona, w jednej ręce trzymając różdżkę, a w drugiej sztylet. – Jak tylko skończę z tą szlamą trochę cię wychowam, mój drogi… Przyda ci się trochę wychowania w stylu ciotki Lestrenge. A na razie będziesz patrzył jak kończę z tą brudną dziewuchą! – warknęła. Nachyliła się trochę nad spetryfikowanym Draconem i kilkoma szybkimi ruchami wycięła nim na bladej skórze blondyna literę „M” – teraz, ilekroć będziesz patrzył na to znamię przypominaj sobie kim jesteś! – skomentowała zimno. – A teraz chłopcze, będziesz tu leżał i patrzył na wszystko, co zrobię z tą szlamą! – syknęła – I nic nie będziesz mógł zrobić.. – zakończyła z szaleńczą satysfakcją, odwracając się od nieruchomego Malfoya i powoli wracając do wyczerpanej krzykami i bólem dziewczyny, z której rany sączyła się obficie krew. Widząc powrót swej oprawczyni dziewczyna jęknęła, a z jej oka wypłynęła pojedyncza łza. Bellatriks uśmiechnęła się szyderczo unosząc wdzięcznym gestem sztylet i powolnie, ale z wielką siłą ponownie wycinając kolejną literę na prawym przedramieniu dziewczyny. Hermiona przeraźliwie krzyknęła…

-- Stop! – krzyknął z bólem blond włosy mężczyzna. Jego oczy błyszczały, a na twarzy malował się niewyobrażalny smutek – Nie chce tego oglądać! – krzyknął zamykając oczy, by nie patrzeć na cierpiącą z ogromnego bólu Hermionę. – Wynośmy się stąd! – poprosił z mocą. Dumbledore przypatrzył mu się uważnie. Z jednej strony nie chciał chłopaka męczyć, ale z drugiej strony, skoro Malfoy był tak uparty nie miał innego wyjścia, jak tylko go trochę przydusić. Rozmyślania Tego- Którego- Bał – Się – Sam – Voldemort, zostały przerwane przez najgłośniejszy, i najbardziej wypełniony bólem wrzask torturowanej panny Granger. Draco Malfoy (ten niespetryfikowany) jęknął otwierając oczy i odwracając zrozpaczony wzrok od zmaltretowanego ciała dziewczyny. – Zrób coś! – krzyknął z rozpaczą w stronę Dumbledore’a – Proszę! Ja nie chce… Ja nie mogę tego oglądać! – jęknął z bólem. – Ja nie mogę patrzeć na to po raz drugi! Nie chce patrzeć jak ona ją rani! – krzyknął smutno. – Ja do tej pory nie mogę sobie tego wybaczyć! Za… zależy mi na niej. Kocham ją – wyznał w końcu. Dumbledore, zlitowawszy się nad Draconem zamknął oczy, a sceneria wokół nich powoli zawirowała i nareszcie się zmieniła.

Znajdowali się w Pokoju Życzeń…

W Pokoju Życzeń toczyła się zażarta walka, w pomiędzy Crabbem, Goylem, Draco, a Potterem, Weasleyem i Hermioną Granger. Wszędzie błyskały światła zaklęć, a dookoła rozbrzmiewały huki. W końcu, różdżka Malfoya wpadła z stos ksiąg, a blondyn szybko pobiegł szukać swojej zguby.

W końcu, Hermiona Granger zaniepokojona długą nieobecnością swojego dawnego wroga, pobiegła w miejsce, w którym zniknął Malfoy, by sprawdzić, czy z tą białą fretką jednak wszystko jest w porządku, bo stos ksiąg, zza którymi zniknął trawił się właśnie ogniem. Nie widziała, że za jej plecami Vincent Crabbe rzucił w jej kierunku Avadę Kedavrę.

Draco to widział, widział, jak Crabbe, jego dotychczasowy sojusznik i kolega rzucił zaklęcie uśmiercające na Hermionę. Nie tracąc nawet sekundy na zbędne myśli rzucił się jak oparzony do przodu, oplatając ramiona Gryfonki swoimi rękami i pociągając ją do tyłu, tym samym ratując przed śmiercionośnym promieniem zaklęcia. Spojrzała na niego zdziwiona, tym, że to właśnie ON uratował jej życie. Gdyby tylko wiedziała ile dla niego znaczyła… A gdy rozległ się kolejny, donośny huk Draco spojrzał na nią ze strachem. Strachem… o nią. I po chwili chwycił ją w swoje ramiona namiętnie całując. Nie oczekiwał, że dziewczyna odwzajemni jego pocałunek. Ba, on spodziewał się, że go odepchnie. Ale musiał to zrobić. Po prostu musiał. Może zginąć, ona też jest w niebezpieczeństwie. Ale nie umrze szczęśliwy, nie wyrażając jej swoich uczuć. Ale ku jego zaskoczeniu… dziewczyna objęła jego twarz drobnymi dłońmi i odwzajemniła pocałunek. W końcu, gdy coś obok nich głośno huknęło, Draco niechętnie oderwał się od warg Hermiony. Nie wiedząc, za bardzo co ma powiedzieć szepnął  tylko to, co chodziło mu po głowie

-- Jak nie teraz, to może już nigdy… - po czym odwrócił się i powrócił na pole bitwy, zostawiając za sobą osłupiałą Hermionę .                           

-- Wybacz mi, że nie opuściliśmy dworu Malfoyów tak szybko jak sobie tego życzyłeś. – powiedział cicho Dumbledore, chcąc w ten sposób jakby przeprosić Draco, za to, że musiał ponownie oglądać scenę, która sprawiała mu tyle bólu.

-- Byłem wtedy taki bezsilmy… - westchnął Malfoy wspominając wydarzenia rozgrywające się w jego rodzinnym domu. – Do teraz nie potrafię sobie tego wybaczyć.

-- Nie miałeś na to wpływu. Ale dzięki temu wspomnieniu nareszcie coś przyznałeś. Przyznałeś, nie tylko przed samym sobą, że zależy ci na Hermionie Granger. Że ją… kochasz – powiedział z uśmiechem Dumbledore. Draco lekko się zarumienił, ale o dziwo nie protestował. Ale chwilę potem coś sobie przypomniał. Coś bardzo ważnego. Coś, o czym zapomniał, przez Dumbledore’a…

-- Profesorze! – krzyknął spanikowany – Gr… Hermiona mówiła, że jeśli nie obudzę się 25 grudnia… To odłączą mnie od tej aparatury i umrę! A tu nie ma poczucia czasu! Nie wiem ile czasu minęło. Zapadłem w śpiączkę jakiś miesiąc temu, a myślałem, że minęło dopiero parę dni! To ile czadu minęło teraz, podczas wycieczki przez moje wspomnienia? – zapytał spanikowany. Dumbledore lekko drgnął, ale ze spokojem sięgnął po zegarek, który, o ironio miał na prawym nadgarstku.

Draco… Jest wieczór 24 grudnia, przy tobie właśnie siedzi panna Granger, a godzinę wcześniej wyszła twoja matka i ojciec. W gruncie rzeczy… powinieneś się już obudzić, teraz gdy przyznałeś to co tak ci ciążyło w duszy. Teraz powinieneś czuć się wolny i się wybudzić ze śpiączki… - odparł lekko skonsternowany. – Coś musiało pójść nie tak… - szepnął cicho w myślach analizując wszystkie możliwości.

                                                ***

Była godzina 1:00 nad ranem. Teoretycznie był już 25 grudnia. W innych okolicznościach Hermiona cieszyłaby się, że już Święta. Ale nie teraz. Nie teraz gdy niebawem Draco Malfoy miał umrzeć. Oczywiście, jeśli nie obudzi się za jakieś dziesięć godzin. A jak na razie wszystko wskazywało na to, że blondyn nie ma najmniejszego zamiaru wyrwać się ze stanu letargu. Wszyscy w głębi serca to wiedzieli. Blaise schudł, nie był już tak zabawny jak kiedyś, jego oliwkowa karnacja poszarzała i zapadł się w sobie. Ginny również chodziła jakaś przygaszona. Bo Draco zwykle regularnie przychodził do niej i do Blaisa w odwiedziny. Polubiła go, a widząc jak cierpi jej narzeczony nie czuła się dobrze. Pansy Parkinson, przyjaciółka Dracona również nie była w najlepszym stanie. Pansy była bardzo niska i drobna, wyglądała jak dwunastolatka, a nie jak dorosła kobieta, a od czasu śpiączki przyjaciela jeszcze bardziej schudła i wydawała się jeszcze niższa. Harry Potter, narzeczony wyżej wspomnianej Mopsicy bardzo martwił się nie tylko o narzeczoną, ale i o samego Malfoya. Bo mimo, że w czasie szkoły pozostawali we wrogich stosunkach, to gdy Harry i Malfoy zostali Aurorami to… dostali razem biuro i chcąc nie chcąc musieli zacząć się tolerować. A tolerancja po pewnym czasie przerodziła się w całkiem dobre, praktycznie przyjacielskie stosunki. Choć ich początki były trudne.

Natomiast Theodor Nott, Terrence Higgs i Adrian Pucey, przyjaciele Draco z lat szkolnych również byli jacyś przygaszeni. To było takie trudne do wyobrażenia, że ktoś, z kim spędziło się tyle czasu może odejść na zawsze.

A Narcyza i Lucjusz bardzo źle znosili ciężki stan, w którym obecnie znajdował się syn. Na nic zdawały się próby przekupstwa lekarzy przez Lucjusza, w zamian za przedłużenie okresu podłączenia syna do aparatury podtrzymującej mu życie. Niestety, głównie magomedycy nie dawali żadnych, nawet najmniejszych szans na to, że Malfoy Jr przeżyje. Narcyza codziennie wypłakiwała morze łez, ale nie traciła nadziei, że jej ukochany jedynak jednak pokona przeciwności i otworzy te swoje piękne, kobaltowo szare oczy, będące mieszaniną jej i Lucjusza oczu.

Dziś chłopak miał ostatnią szansę…

W Sali nr 1, gdzie leżeli zwykle najbardziej chorzy obok łóżka wysokiego blondyna o cudnych, błękitnych oczach, teraz od miesiąca zamkniętych siedziała piękna, szczupła kobieta. Była 2:00 w nocy, 25 grudnia, teoretycznie się już zaczął się.

Hermiona Granger trzymała za rękę będącego w śpiączce Dracona Malfoya i heroicznie walczyła ze łzami patrząc na spokojną twarz dawnego wroga. To był absurd, ale podczas tego miesiąca, gdy codziennie spędzała czas z Draconem naprawdę go polubiła, choć na dobrą sprawę tylko ona mówiła, a on milczał. Ale… nie wyobrażała sobie bez niego już życia.

Wtem usłyszała jak ktoś wchodzi do Sali.

-- Witaj Hermiono… - odezwał się ciepło Ernie uśmiechając się czarująco do Hermiony. W jednej ręce trzymał czerwoną różę, a w drugiej malutkie, bordowe pudełeczko.

-- Hej Ernie. – powiedziała zdziwiona Hermiona.

-- Wiesz Hermiono… - zaczął powoli – Przejdę od razu do sedna. Kocham cię Herm i chcę, żebyś została moją żoną – powiedział poważnym tonem.

-- Ernie – zająknęła się panna Granger – Ernie, ja… nie sądzę by to było możliwe – wykrztusiła w końcu patrząc ze skruchą szatynowi w oczy. Nastąpiła chwila niekomfortowego milczenia.

-- Herm… - powiedział z zawodem McMillan – Chodzi o niego, prawda? – wskazał ręką na nieprzytomnego Malfoya. Hermiona mu nie odpowiedziała, ale mężczyzna znał odpowiedź. – Miona! To absurd! On praktycznie nie żyje – spojrzał na blondyna pogardliwie – to prawie warzywo! Nie marnuj sobie życia dla Malfoya! On i tak dzisiaj zginie! – wykrzyknął. Hermiona spojrzała na niego tak, że temperatura w pomieszczeniu spadła o 10 stopni. Powiedział a zimno

-- Wyjdź Ernie. Nigdy nie zostanę twoją żoną. A on się obudzi. Jeszcze zobaczysz. A teraz wyjdź. – syknęła walcząc ze łzami napływającymi jej do oczu. Nie chciała dać Erniemu tej satysfakcji. Gdy McMillan wyszedł odwróciła się ponownie do Dracona łapiąc go za rękę. - Musisz się obudzić. Czekam na ciebie… - szepnęła tylko.

                                                  ***

Draco Malfoy aż zagotował się ze złości, gdy usłyszał, że ten bezczelny palant McMillan próbował oświadczyć się Hermionie. Z jego ust wypłynęła seria przekleństw, które i tak zmniejszył ze względu na obecność Dumbledore’a.

-- Jak on śmiał! Idiota, Bezczelny, pierdolony buc! – warczał.

-- Draco! – upomniał go profesor – Ale jak widzisz, czy może raczej słyszysz, panna Granger odmówiła panu McMillanowi. Gdyż, jak sam usłyszałeś woli ciebie! – powiedział twardo profesor. – Myślę, że ty sam utworzyłeś wokół siebie barierę. Sądzisz, że nie jesteś wystarczająco dobry dla panny Granger i zmarnujesz jej życie. A to nie prawda. – powiedział Dumbledore. Draco się zmieszał. To była prawda, obawiał się, że tylko niepotrzebnie namiesza w życiu Hermiony. Że tylko ją zrani. – Ale ja UDOWODNIE ci, że powinieneś zburzyć tą barierę. Bo gdy się nie obudzisz to wtedy dopiero zmarnujesz jej życie. – prawie warknął siwobrody czarodziej. – Pokaże ci przyszłość. Jej przyszłość i twoich przyjaciół! Co się stanie jeśli się nie obudzisz! – nagle jasne tło zaczęło się rozmywać. Byli w jakimś domu, swoją drogą bardzo ładnym. Na fotelu siedziała około trzydziestopięcioletnia Hermiona, czytała jakąś grubą książkę. Była jakaś przygaszona i smutna. Chwilę później do pokoju wszedł jakiś mężczyzna. Złocisto włosy blondyn o kędzierzawych włosach i o ciemnoniebieskich oczach. Cormac McLaggen. Draco nie mógł się nadziwić, jak to się stało, że taka piękna i inteligentna dziewczyna poślubiła tego grubiańskiego idiotę. Dumbledore, jakby odczytując jego pytanie odpowiedział

-- Nie wybudziłeś się ze śpiączki i odłączyli cię od aparatury i… umarłeś. Hermiona wpadła w depresje, z której wyciągnął ją Fred Weasley. Pokochała go prawie tak jak ciebie, ale zginął w walce z byłym Śmierciożercą. Hermiona kolejny raz przeszła załamanie a potem odnalazła oparcie w Cormacu. Przypominał jej z wyglądu troszkę ciebie. Miał złociste włosy i niebieskie oczy. Ale są dla siebie prawie obcy, a ostatnio Cormac wraca coraz później do domu, a panna Granger czuje się samotna.  W dodatku niedawno poroniła, a jej mała córeczka, Jillian, zachorowała. – odparł bezbarwnym tonem Dumbledore. – A teraz powiem ci co się dzieje u twoich przyjaciół. Ginny i Blaise pobrali się, mają dwoje dzieci, syna Scorpiusa, bo Zabini wiedział, że zawsze tak chciałeś nazwać swojego syna i drugiego syna, Dracona, który ma imię po tobie. Blaise już nie jest sobą, sprzed twojego wypadku. Zapadł się w sobie i jest bardzo pochmurny i małomówny. Ginny jest przerażona jego zachowaniem. Natomiast Pansy i Harry ma trójkę dzieci. Jamesa Syriusza, Micaha Dracona i Lilien Hermionę. Każdy z nich się zmienił i niekoniecznie na lepsze. – powiedział smutno profesor i wrócili do pierwotnego miejsca, gdzie się znajdowali przed wycieczką po wspomnieniach.

-- Więc jeśli się nie obudzę to… Hermiona będzie nieszczęśliwa. – stwierdził blondyn zamyślając się.

-- Do końca życia… - przyznał Dumbledore.

-- A jeśli się obudzę i będę z nią, to czy nie zmarnuje jej życia? – zapytał się Draco niespokojnie

-- To już zależy tylko i wyłącznie od ciebie. – przyznał profesor.

-- Dobrze… Już wiem co mam zrobić. – powiedział Draco prostując się mężnie. – Ja chce się obudzić! Chcę się stąd wyrwać! – zawołał z mocą. – Tylko jak ja mam to zrobić? – zapytał się cicho chłopak patrząc  z oczekiwaniem na byłego dyrektora Hogwartu. Chwilę później ze zdziwieniem dostrzegł, że nie znajdują się już w tej irytująco jasnej i nieskończenie wielkiej przestrzeniu tylko… na dworcu King’s Cross…

-- Poznajesz to miejsce, Draco? – zapytał się z tajemniczym uśmiechem Dumbledore.

-- Oczywiście! – przytaknął chłopak z uniesionymi brwiami – To dworzec King’s Cross . – stwierdził od razu blondyn. – Ale jak to mi pomoże wrócić do mojego świata? – zapytał się zdziwiony.

-- Skoro jesteśmy na dworcu, to możesz, jakby to ująć… Wsiądź do pociągu byle jakiego, on może pomóc dostać ci się tam, dokąd najbardziej tęskno twojemu sercu. – powiedział ciepłym głosem Dumbledore, patrząc z uśmiechem na ustach na Malfoya. Draco uśmiechnął się odważnie i zadał jeszcze jedno pytanie.

-- Profesorze…? Jaki mamy czas? – zapytał się. W głębi sercu czuł, że powinien się śpieszyć.

-- Jest 25 grudnia, 11:55. Zostało ci dokładnie pięć minut… - oznajmił Dumbledore. Chłopak lekko drgnął i odwrócił się w stronę najbliższego mu pociągu. Zaczął iść w jego stronę, ale w pół kroku zatrzymał się i zawrócił. Podbiegł do Dumbledore’a i bez słowa go uściskał, ku wielkiemu zdziwieniu profesora.

-- Ja… Dziękuje panie profesorze! – powiedział nieśmiało – Za wszystko. Dzięki panu zrozumiałem to, co się liczy. Dzięki panu mam siłę by walczyć i tam wrócić. I… przepraszam  panie profesorze… - wyszeptał na ostatku po czym wszedł do pociągu. Nim pociąg ruszył odwrócił się tylko i zawołał

-- Do widzenia, profesorze! – Dumbledore roześmiał się serdecznie

-- Do zobaczenia, Draco. Do zobaczenia! – odmachał mu Dumbledore.

                                                                 ***

Dochodziła godzina 12:00, 25 grudnia. W Sali nr 1 siedziało dziesięć osób oczekujących z nadzieją przebudzenia Malfoya. Z każdą sekundą kolejno z nich powoli zaczynało tracić nadzieje. Dokładnie o 12:00 mieli pojawić się tu magomedycy, by odłączyć Dracona od maszyny, która podtrzymywała mu życie. Narcyza łkała w chusteczkę, błagając, by syn jednak przeżył. Hermiona Granger głośno szlochała, a z nią Ginny, Pansy, Luna, Blaise, Tracy, nawet z oczu Lucjusza, Harry’ego i Theo  spływały malutkie łzy.

Właśnie wybiła godzina 12:00. Pani Malfoy krzyknęła przeraźliwie i wtuliła się w Lucjusza. Kilka sekund potem do pokoju wkroczyli magomedycy. Blaise spojrzał na nich wrogo i rzucił się na nich, chcąc przeszkodzić im w odłączeniu przyjaciela od aparatury. W końcu Blaise i pozostali, którzy heroicznie chcieli zatrzymać magomedyków zostali odepchnięci na bok i zaczęli być uspokajani przez personel.

A wtedy…

Aparatura zaczęła dziwnie pikać. Magomedycy odskoczyli od niej jak oparzeni mamrocząc cicho ‘’to niemożliwe’’

I wtedy.. Draco Malfoy zamrugał oczami. Magomedycy wciąż byli w szoku, na ten cud medyczny. A Malfoyowi udało się skupić wzrok i otworzyć piękne, niebieskie oczy, za których widokiem tak tęskniła Hermiona! Wszyscy zdziwieni i z okrzykiem radości rzucili się ku blondynowi tratując po drodze magomedyków. Ich radości nie dało się po prostu opisać!

-- Draco! Ty stary cwelu! – zawołał z  radością Blaise, nie był tak szczęśliwy od bardzo dawna – Wiedziałem, że to zrobisz! Wiedziałem, że im się nie dasz! – w jego zielonych oczach błyszczały łzy

-- Ty stary draniu! – zaszlochała Pansy – jak zawsze musisz zwrócić na siebie całą uwagę! – roześmiała się przez łzy szczęścia – I jak zawsze w najbardziej odpowiednim momencie!

-- No bracie, nie byłbyś sobą, gdybyś nie dał nam tej ‘’odrobiny’’ dramatyzmu! – wtórował im Harry, a Narcyza, blada i oniemiała ze strachu i emocji rozszlochała się i przytuliła się do syna.

-- Boże, tak się bałam! – szlochała Narcyza

-- Nigdy więcej nie waż się robić takich numerów! – zawołał z uśmiechem ulgi Lucjusz Malfoy. Jak zawsze poważnym tonem, ale mimo, że jego głos nie wyrażał takich emocji, jak głosy innych, jego oczy mówiły same za siebie. A Draco to wystarczyło

-- Ej, no ludzie! – bronił się Draco – Dopiero co się obudziłem, a wy już na mnie skaczecie – fuknął  rozbawiony. – Wiecie jaki jest Dumbledore. Trochę nam zeszło, no bo tyle widzieliśmy! – próbował się wytłumaczyć, a na wzmiankę o Dumbledorze wszyscy spojrzeli na niego z obawą, że podczas tej śpiączki uszkodził sobie mózg. Widząc ich miny Draco tylko machnął ręką i skwitował – Nie ważne zresztą. – Potem podeszła do niego uśmiechnięta Hermiona ze łzami w oczach. Bez słowa i z cichym szlochem przytuliła blondyna, na co ten, nie zważając na obecność innych przyciągnął ją do siebie i czule pocałował. Kobieta od razu oddała pocałunek.

-- Granger obiecaj mi jedno… - szepnął miękko, gdy na chwilę przerwał pocałunek.

-- Co takiego? – spytała z uśmiechem patrząc mu w oczy.

-- Jak stąd wyjdę, to umówisz się ze mną Granger. – zapytał, czy raczej powiedział z firmowym Malfoyowskim uśmieszkiem Draco.

-- Zobaczycie, oni się pobiorą – skomentował Zabini patrząc na całująca się parę – A potem ich dziecko hajtnie się z moim i Ginny…

Epilog

-- Pedałuj szybciej ty patafianie! – warknął już czterdziestopięcioletni Draco Malfoy. Przemierzał właśnie uliczki Londynu z Blaisem na rowerze. Którym kierował Zabini, a Draco… siedział na kierownicy. Zdziwieni przechodnie oglądali się za nietypowymi podróżnikami. Bardzo im się spieszyło…

-- Nie moja wina, że jesteś taki ciężki… - fuknął zmęczony Blaise. Nie dość, że to on pedałował, to jeszcze jechali pod górkę.

-- Nie prowokuj mnie Diable! – warknął poirytowany Draco – No weź przyspiesz! Mamy szanse nakryć ich na gorącym uczynku i zebrać dowody, na to, że twój syn omamił moją córkę!

-- Mogliśmy się teleportować! – argumentował Blaise – A zresztą, to , że Brian spotyka się z Dianą, to nie oznacza, że mój Brian ją omamił! Oni po prostu się spotykają! Tylko, że dowiedzieliśmy się tego nie od nich ,tylko od młodego Pottera. A właśnie, a jak twój Scorpius zaczął się spotykać z córką Pottera, Lilien to tak nie sapałeś. A teraz to…

-- Bo teraz chodzi o moją córeczkę! I nie gadaj tylko pedałuj! – rozkazał Malfoy.

Nareszcie dojechali na małą polankę, która była ich celem (przemilczmy łaskawie fakt, że podczas tej przejażdżki obaj razem z rowerem wylądowali w rowie) . Tam, pod drzewem leżała piękna, jasnowłosa dziewczyna o kręconych lokach i miodowych oczach z błękitnymi przebłyskami. Całowała się z przystojnym rudzielcem o szmaragdowych, zielonych oczach. Draco poczuł, jak wzbiera się w nim chęć rozszarpania na kawałki syna swojego przyjaciela, w końcu Brian, syn Diabła ośmielił się dotknąć jego siedemnastoletniej córeczki.

Ale nim Smok i Diabeł zdążyli podejść do zakochanych i na nich trochę pokrzyczeć tuż obok nich nagle pojawiły się Hermiona i Ginny. Obie wyraźnie zirytowane.

-- A wy co tu robicie? – zapytały się równocześnie obie kobiety. Wiedziały o schadzkach swoich dzieci, chcieli zrobić niespodziankę ojcom i ogłosić, to że się spotykają dopiero w niedziele, ale ci dwaj byli Ślizgoni byli najwidoczniej w gorącej wodzie kąpani i po tym jak przez przypadek wygadał się im Harry obaj dostali białej gorączki.

-- My tylko… - zająknęli się obaj. – A wiedzieliście, że Brian spotyka się z Dianą!? – wypalili równocześnie , chcą odciągnąć uwagę żon.

-- Oczywiście, że wiedziałyśmy… - prychnęła Ginny. Nagle do obu kobiet dotarło to, co chcieli właśnie zrobić ich „kochani mężowie”

-- Chcieliście im przeszkodzić! – krzyknęły naraz – Jesteście tacy sami jak Ron! Migiem do domu! – warknęły.

***

Hermiona Granger umarła w bardzo sędziwym wieku. To była naturalna kolej rzeczy. A teraz, zaledwie tydzień po jej zgonie na łożu Śmierci leżał Draco Malfoy. Otoczony był przez rodzinę, dzieci, wnuki, prawnuki, nawet dwójkę praprawnuków*** . Wiedział, że jego czas spotkania z żoną zbliża się, i bardzo się cieszył z tego. Ten tydzień rozłąki dłużył mu się niesamowicie. Wtem zniknął mu obraz teraźniejszości. Oczyma dostrzegł Hermionę, młodą, z brązowymi lokami, taką jaka była wtedy, gdy ponownie się spotkali w szpitalu. Stała przed srebrną bramą i wyciągała do niego ręke.

-- Cześć, Draco… - szepnęła miękko. – Tęskniłam przez ten tydzień za tobą. – Draco pochwycił jej dłoń i ze zdziwieniem odkrył, że nie jest już staruszkiem, tylko na powrót młodzieńcem!.

-- Witaj kochanie – szepnął zbliżając się do niej – Cieszę się, że jesteśmy znów razem. Tym razem na wieki – powiedział z czułością. – I zobaczymy, czy ten stary cwaniak Dumbledore dotrzymał słowa i nie wygadał tego co mu powiedziałem – rzekł z uśmiechem. To były jego ostatnie słowa wypowiedziane w świecie żywych.

Grób Hermiony i Dracona Malfoyów był skromny, aczkolwiek ładny. Po tabliczkami z imieniem, nazwiskiem ,datą urodzenia i śmierci, a także nazwą domów w jakich byli w Hogwarcie widniał tylko jeden cytat;

             „ Bo jak śmierć równie potężna jest miłość.”

                                   

 Tłumaczenie piosenki My Heart Will Go On

 Każdej nocy w moich snach

Widzę, czuję Cię,

Dzięki temu wiem, że istniejesz

Daleko, przez odległość

I przestrzenie między nami

Musisz przyjść, pokazać, że istniejesz...

Blisko, daleko, gdziekolwiek jesteś,

Wierzę w to, że serce trwa.

Jeszcze raz otwierasz drzwi

I jesteś tu, w moim sercu i

Moje serce będzie trwać i trwać...

Miłość może dotknąć nas jeden raz

I trwać całe życie

I nigdy nie przeminie, dopóki nie odejdziemy...

To była miłość, gdy Cię kochałam,

Jedyny prawdziwy czas, który chciałam zatrzymać,

W moim życiu będziemy zawsze trwać... .

Blisko, daleko, gdziekolwiek jesteś,

Wierzę w to, że serce trwa.

Jeszcze raz otwierasz drzwi

I jesteś tu w moim sercu i

Moje serce będzie trwać i trwać... .

Jesteś tu, niczego się nie boję

I ja wiem, że moje serce przetrwa.

Pozostaniemy tak na wieki ;

Jesteś bezpieczny w moim sercu i

Moje serce będzie trwać i trwać...

*śmierć kliniczna - stan zaniku widocznych oznak życia organizmu, takich jak bicie serca, akcja oddechowa czy krążenie krwi. Od stanu śmierci biologicznej różni się nieprzerwanym występowaniem aktywności mózgu, możliwej do stwierdzenia za pomocą badania elektroencefalograficznego (EEG). W niektórych sytuacjach u pacjenta znajdującego się w stanie śmierci klinicznej mogą zostać przywrócone oznaki życia.

**Na skutek zatrzymania akcji układu krążenia i oddechowego zostaje zatrzymany dopływ tlenu do układu nerwowego, który jest najbardziej wrażliwy na jego niedobór. W takiej sytuacji już po upływie 3-5 minut zaczynają obumierać komórki kory mózgowej.

*** Czarodzieje żyją dłużej niż normalni ludzie, więc Draco mógł doczekać się nawet praprawnuków